Onur BİLGE
Biz ne cesur insanlarız! İnsanlara ihtiyaç duydukça herkesi hayatımıza doldururuz. Sonra da şikâyete başlarız. Oysa tanımadığımız kişilerin çok zararı dokunamaz bize. Ya tanıklarımızın! ? Hayatımıza giren kişilerden neler çektiğimizi bir düşünelim! .. Fakat daha önce, kimleri topladık başımıza?
Kendimizi bildiğimizde, bir ailenin içine düştüğümüzü fark eder, kabulleniriz. “Anadır babadır; kızabilir, vurabilir…” diyelim. Ablalar, ağabeyler de öyle... Neden? Çünkü onlar bizim iyiliğimizi istiyorlar. Yani üzülmemizi, darılmamızı, kısaca ruhsal ve bedensel acı çekmemizi istiyorlar. Aksi halde dayak ve azarı değil; konuşmayı, öğüt vermeyi yeğlerlerdi. Diyelim ki; bu yöntem iyiliğimiz içindir, beklenen iyileşme görülebiliyor mu? Hayır, aksine! .. Nefret, kin, öfke, isyan, ruh ve akıl hastalıkları...
Küçüklüğümüzde; can sıkıntısı, arkadaşlık etmenin çekimi, oyunun tadı, bizi arkadaşların arasına iter. Vakit su gibi akar, oyun tatlıdır, arkadaş ihtiyaçtır. Arkasından; kavga, dargınlık, üzüntü... Büyü bozulduktan sonra zorlama başlar. Ne tadı kalır ne tuzu... Çocuklarda kin ve nefret olmaz sanırız. Bilinçaltında neler gizlidir, bilemeyiz. Onlar büyüklerden daha gururludur, daha hassastır. Asla unutmazlar.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
