Gerçek Sevgi Şiiri - Ozgur

Saatin, gecenin yarısını gösterdiği bu vakitlerde,
Uzaklardan gelen sesin işitiliyordu.
Beni ilk kez gören birisi ölmüş olduğumu sanabilir,
Dünyadan kopmuş haldeydim,
Saatin yelkovanı, akrebin yavaşlığına inat ilerliyordu
Zaman ve mekan kavramını unutmuştum.
Kelimeler artık duygularımı anlatamıyordu,
Belki de başka bir tarafta tanışmıştık,
Yalnız o dakika vardı ve o dakikayı uzun uzun yaşayacaktık,
Birdenbire gerçek dünyanın sesi,
Beni kedere gömüp bırakmıştı.
Pencerelerden donuk, loş bir aydınlık giriyordu,
Oysa ki etrafımda bir çöl uzanıp gidiyordu,
Üzerinde fırtına esen karanlık bir deniz gibi,
Konuşacak bir söz bulamıyordum.
Bir zaman sonra seni kollarım arasında bulduğumda,
Orada ölecekmiş gibi oldum.
Hatta konuşacak söz bulamıyordum.
Ufacık kollarını, büyük bir ümitsizlikle, göğsüme bastırdığında,
Sevdi miydi, bütün ömrünce seviyordu diyordum.
Sonra, sen gidince yalnız kalışımı, karanlık, sonsuz,
Beni kudurtacak kadar büyük bir adaletsizlik ve kötülük gibi görüyordum.
İnsanın, sevdiklerini bırakmasına akıl erdiremiyordum.
Bu ufacık kalbine girince, onu çatlatacak gibi olan, ölçüsüz, görülmedik türden bir şeydi.
Bu gerçek sevgiydi…