Gerçek Sevgi Şiiri - Kemal Küçüktekin

Bu sabah naz yapmak istemişti canı,
Karısı İnci hanımın;
'Uğur bey, ben çayı demliyorum,
Hadi sende simit al, sıcak sıcak' demesini,
Saçlarını okşayarak uyandırmasını, bekledi.
Ama yüreği acıyla sarsıldı,
Yatağın içerisinde, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı,
Biricik eşi, İnci hanım öleli, bir ay olmuştu.

Kalktı Uğur bey,
Koskoca evde tek başına kalmıştı.
Oğlu İstanbul'a, kızı Erzurum'a dönmüşlerdi.
Damadı izin alamadığı için gelememişti.
Ama; İnci hanımın çok sevmesine rağmen,
Gelini cenazeye gelmemişti.

61 yaşındaydı Uğur bey,
Son bir ayda yaşadıkları,
On yıl daha da yaşlandırmıştı sanki adamı.
Şimdi hayatta yapayalnızdı.
Ve o hayat, o kadar zorlaşmıştı ki,
Tek başına göğüsleyebilmesine gücü yoktu.

Ev boğuyordu, sığamıyordu eve,
Her oda da İnci hanımın sesi yankılıyordu kulaklarında,
Hangi odaya girse, İnci hanımı görüyordu.
Attı kendini dışarıya.
Bir simit alarak parka oturdu,
Evde yemekte yiyemiyordu artık,
Her lokma düğüm düğüm boğazına düğümleniyordu.
Halbuki bir ay öncesine kadar,
Tek başına dışarıda hiç yemek yememişti.
İnci hanımla, her lokmayı sevgiyle paylaşmışlardı.

Çiçekciden yine, köklü olarak üç karanfil aldı,
Biri oğlu, biri kızı, biride kendi içindi karanfillerin.
İnci hanımın mezarına, özenle dikti,
Tek tek suladı onları.
Ve bir ay boyunca her gün,
Dikmiş olduğu karanfillerle,
İnci hanımın mezarı karanfillerden görülmüyordu.
Çünkü; İnci hanım karanfilleri çok seviyordu.

Yüreği acısada, paramparça olsada,
Ayrılamıyordu,
Her zaman olduğu gibi, oturdu mezarının başına.
Ve İnci hanımla dertleşmeye başladı yine.
İnci hanıma;
Ben ölmüş olsaydım, yapabilirmiydin yalnız başına, diye sordu.
Gerçekten İnci hanım yapabilirmiydi yalnız,
Bu acımasız dünyada,
Düşünmek istemedi bile.
'İnci için daha zor olurdu hayat,
Benden daha çok acı çekerdi' diyerek, kendisi cevapladı sorusunu.

Zaman su gibi akıp geçmişti yine,
Havanın kararmaya başladığını farketti.
Üzülerek kalktı;
'Yarın yine gelirim hayatım,
Ölünceye kadar seni yalnız bırakmayacağım' dedi.
Ve Uğur bey,
Ellerinde karanfillerle her gün,
Kar, yağmur, çamur demeden,
Sabah sekizde geliyor, akşam beşte eve dönüyordu.
'Gerçek Sevgi' dedikleri, Herhalde bu olmalıydı.

Kemal KÜÇÜKTEKİN
10.12.2007
KARAMAN