Bazı anlar vardır, aklın durduğu, cismin kaybolduğu, ruhun yükseldiği…
İşte böyle bir tefekkür ile yolculuk başlar arşa doğru…
İnsan varoluşunu tahayyül ettiği vakit, sorular sorar zihni, adım adım…
Bazı sorular maveraya açılan cevaplar taşır, bazıları ise ‘ikra’ kadar sır dolu…
Kendine topraktan rahmet yağdığını bilen Âdem’in…
Bir gözü yerde kalır, diğer gözü arşta…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta