Gerçek İnsanlar Şiiri - Uğur Nazlım

İnerken,yol denen tepeden.
Ezanlar okunuyordu.
Bir kadın belirdi aniden,
Elleri çöplere dokunuyordu.
.
.
Kadın temizdi.
Elinden yüzünden belliydi.
Sorsan yaşını hani.
Yirmibeş,otuz derdi.
Belki.
.
.
Bir ince hıçkırık
Ve gözünde yaş.
Belli ki gönlü Kırık.
Belli ki sofrasında
Yoktu aş.
.
.
Atılmış ekmeğe uzandı eli,
Parçalandı bende yüreğimin.
En ince teli.
Saklandım.
Seslensem belki,
Yanlış anlardı beni.
Korksun ,utansın istemedim.
Hiç bir şekilde ses vermedim.
.
.
Geceye saklamıştı kendini,
Belki yavrusu vardı.
Belki yavrusu açtı.
Doyuracaktı,
Bebeğini.
O yüzden çöpte idi.
O mubarek eli.
.
.
Hıçkıracak oldum.
Haykıracak oldum.
Tuttum kendimi.
Kadın alıp ekmeği,
Soktu koynuna.
Kim bilir;
Bu sefalet zincirini.
Kimler takmıştı boynuna?
.
.
Hani nerede idi?
Bir insanın güzeli.
Hani nerede idi,
O hep dağıtan eli?
.
.
Kadın gitti,evine,
Ben geceye.
Kahrımı çeken geceye.
Haykırarak,hıçkırarak
İç çeke çeke..
.
.
Kazın geceleri,
Kazıyın geceleri,
Tırnaklarda ne kalır.
Gecelerden çıkanlarsa.
Gerçek insanlardır.
.
.
Geceye kim söz geçirir.
Kim geceleri içer.
Kim yudumlar,
Kim anlar geceyi.
Söyleyin,haykırın.
Anlatın geceye.
.
.
Koşun geceyi.
İyice koşun derdinize.
Sizi en iyi gece anlar.
Dayanır,sıkar dişini.
Ta güneşe kadar.
.
.
Saçın geceyi.
Saçınız başınıza.
Taşıyın biraz.
Ağır mı anlarsınız.
Varsa vicdanınız
Yüreğinizle sızlarsınız.
.
.
Gecede yar var.
Yar büyük,yar uzun.
Yol kısa,ömür dar.
Son baharın geldiğini,
Mevsimlerde insanlar.
Gündüz anlar.
.
.
İnsan mı büyük?
Gece mi küçük?
Gece büyüdük.
Gündüz süründük.
Gece büründük.
Bazen üşüdük.
Bazen düşündük.
İnsanlık denen yük.
Çöker üstüne
Gecede.
Gerçek insanların
En hassas yerine.
Yani dostlar
Yüreğine,yüreğine..
.
.
Haykırın geceleri,
Haykırın tanımayanlara
Uyumuşları uyandırmayın.
Uyusunlar,
Uykuyu yoldaş sananlar.
Geceye haykıranlar,
İşte onlar
Gerçek insanlar.