Gerçek fazlası Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Çok fazla gerçek insanı ürkütüyor!
Biraz salmak lazım bazen yokuş aşağıya
Akıntıyla aynı yönde kürek çekilmezse
Onca zavallılığın ortasındaki gerilimde
Ne bilek kalır ne de yürek dayanır bu yüke
Zahmetine katlandığımız her ne varsa
O bizimdir bedelini ödeyebildiğimiz sürece
Severiz ya da sevmeyiz belki de çok seviniriz
Mutluluk algımız sonuca takıntılı olunca da
Elde arzulandığı şekilde bir sonuç yoksa
Zor mutlu oluyoruz haklı olsak da sonunda…
Herkes bir yarışta ve sonuca odaklanınca;
Mutsuz insanlar birbirine dolanıyor ortalıkta
“Süreç” değil miydi ki insanı huzurlu kılan?
Her şey yalandı da yoksa bu da mı yalan.
Dünyada olmaz!
Ama bir sır vermek isterim tam da bu sırada:
“Her şey öylece bitmeyecek mi sonunda!”
Eğer “Bu gözlerim beni yanıltmıyorsa”
Yanlış olmaz şu sözlerim, bakınca devrana;
“Herkesin gözü artık bir diğerinin lokmasında,
Hakikatten habersiz, hakikaten sayıyoruz”
Uyanıklar da kolay lokma yutmanın tasasında...
Bilmem hatırlar mısınız, Dünya böyle değilken
Eskiden, uzak yerden dönenlere sorarlardı
“Yediğin içtiğin senin olsun neler gördün?”
Sonradan görmelikten midir sahte gurmelikten mi
Bu soru nedense sorulmuyor! Biliyorsunuz.
Gerçek Dünyanın makus kaderinin geçiciliğinden mi
Yoksa dünyalık gerekçelere dayalı gerçeklerden mi
Her gördüğümüze sarıldığımız bu yerden göçüp
Hiç görmediğimize inandığımız aleme varınca
Bir hoş geldin faslından sonra;
Muhtemeldir ki: Gezdiklerin senin olsun.
Sen ne haltlar yedin neler çevirdin orada?
Ondan bir bahset hele burada! Diyeceklerdir
Kimse cevabını bilmediği soruyu sormaz!
Çok fazla gerçek ancak insanı ürkütürmüş.
Ancak kendime yetecek kadar bu sözlerim.
Sonra demedim demeyim...

Yılmaz BEKTAŞ