Gerçek Bu Şiiri - Umut Deniz 2

Kuru kalabalık mıydı acaba benimkisi
Çünkü ben günün sonunda evime dönebiliyordum
Nefes alabiliyordum zor olsa bile
Kalbe kolay ama artık zor dile

Boş avuntuydu benimki kandırılmış bir çocuk gibi
Güçleşmişti yaşamak var olmak
Düzene uymak
Aşmıştı kafam artık manevi şeyleri
İlgilendiğim şeyler bir ömürlüktü
Ve bin bir yüz görüyordum her sabah her akşam
Kalksam diyordum aydınlansam karanlıkların içinden göğe yoldaş olsam
Doysam diyordum artık bazı bazı
Diyemiyordum artık bu gönlüm herşeye razı

Garip kelimelerle garip hallere giriyordum
Yatıp kalkıp üzülüyordum varoluşsal sancılara
Soğuk ve puslu havalarda tuhaf oluyordum
Donuk ve uslu mimiklerim yüzüme oturmaya başlamıştı
Hüznün çürük fidesi açmaya başlamıştı çoktan
Anlamıyordu yaşantım vardan yoktan

Kaldırım taşlarının arasında gizli sanki bir takım şeyler her gün üstüne basıp geçtiğim o değersiz kaldırım taşlarında
Ve henüz alıkoyamıyordum kendimi bu düşüncelerden yirmili yaşlarımda
Kirli pasaklı bir defter yaprağına yazmıştım bir çok şeyi korkuyordum beyaz sayfaları kirletmeye
Acı ninniler çalıyordu kulaklarımda
Öyle ki normaldi bu his
Göremez olur insanoğlu hiçbir şeyi göze inince sis

Sarılacak bir varlık kalmamıştı meşru olmayan duygularda boğulmak istemedim birazda
Anlar oldum zamanla insanı
Dünyası karışanı
Bir şeylere alışanı

Giderek yaşlanıyorum galiba
Yorulduğumu hissediyorum
Ve de durulduğumu
Bir şiir hüznüne vurulduğumu
Artık göz kapaklarım daha kısa sürede kapanıyor
Kısılıyor
Dudağım bile yoruluyor gerçek bu