Gerçek Bir Oyun Şiiri - Güliz Ardilli

Hayat garip ve güzel bir oyun gibi.
Boynuna ufak öpücükler konduran rüzgarı hissedebilirsin.
Dokunduğun her şeyi hissedebilirsin.
Soru sorduğun herkes, düşündüğünden farklı cevap verebilir.
Senin dışında, senin de içinde olduğun bir dünya.
Serin mavi denizleri,
Güneşin ışığını sevgiyle kucaklayan yemyeşil ağaçları,
Ben senin için bu kadar güzelim diyen çiçekleri,
Dünya içinde dünya olan insanlarıyla,
Garip ve güzel bir oyun gibi.
Bazen bir yürüyüş gibi,
Başlangıcı ve sonu belli.
Yürürken etrafına bakınıyorsun,
Kimi tanıdık yüzler, tanıyacakların ve sadece kendi hayatlarını yaşayanlar.
Yürürken bazen yağmur yağıyor bazen kar.
Güneş açtığı da oluyor,
Bazen de sıcağında kavuran bir güneş.
Ama ara sıra tatlı bir meltem sana:
Korkma, yanındayım, bunu da atlatacaksın diyor.
Kar da yağsa dolu da,
Zaman geçiyor.
Ve sen yürümeye devam etmelisin.
Arada bir düşsen bile,
Kalkıp yürümeye devam etmelisin.
Artık engelleri daha iyi tanıyarak,
Bu sefer ayağına dolaşmalarına izin vermeden.
Yürümeye devam etmelisin,
Tecrübelerinle, hatalarınla, doğrularınla ve sadece senin olan hayatınla.
Ta ki maraton bitip ait olduğun yere dönene kadar.

8 Mayıs 2003 Perşembe / İstanbul