*Gerçek Ancak İşitmek İşteyene Söylenmeli*

Gecelere akar oldu sessiz çığlıklarm,
Tarifsizleşen kelimeler boğazımda düğüm düğüm,
İşlevini yitirmiş bir beden gibi put gibiyim.
Ruhum yasak sevgilerin hıncında,kaç yalnızlığın eşiğinden geçip döndüm yine kendime,
Ruhum yasaklardan kaçarken yine onların girdabında,
Kaçışı olmayan çıkmaz sokaklarda gibi kimi zaman çaresiz.
Zaman zaman hırçınlaştığım,ağladığım,isyanımı haykırdığım anların hapsindeyim.
Kimi zaman ıssız çöllerin kumuyum,rüzgarla birlikte savrulan,
Zamansız yaşanmışlıkların tekrarını yaşayan bir kesitmişçesine, aynı rolü üstlenen bir figüran gibiyim.
Korkularım,endişelerim hep yüzleşmek zorunda kaldıklarım...
Kim beni bilebilirki,dost için kendimden geçebileceğimi...
Bir ben bir de bana şahit olan dost bilir.
Başlamak isterken başlayamamak,acaba değer mi düşüncesini taşımak,
Acaba...iyiliğim suça yeltenen bir olgu gibi bana dönüp beni mahkum eder mi zorbaca!
Parmakla gösterilen mahkum ben mi olurum!
Susmalı mıyım konuşmalı mı...
Ben kimi zaman can dediğimi,canımı uğruna hiç edeceğimi, yalnız da bırakırım ansızın.
Suçlu olurum...güvensizlik dolu bakışlar süzer beni.
Ama bilmez ki ben o zaman dostum,bilmez ki ben neden geri adım attım,
Bilmez ki müdahale etmek için nasıl kendimle savaşırım...
Ben hiç dostu yalnız bırakır mıyım yoksa,gözleri ışığı seçsin diye beklerim sadece,
Varsın baksın o gözler bana ben kendimden ödün vermedim,
Doğrularıma set çekemem artık.
Gerektiğinde sıkılan kurşuna siper olup kendi canımdan geçerim.
Sen anladığınla kal,
Siz görmek istediğinizle beni anlayın.
Ben ne ölümden korkarım,
Ne kaypaklığa gebe kalırım,ne kendi tavrımdan kaçarım...
Ben kendimi yaşarım! ! !
Sevsem de kimseyi pohpohlayıp doğrusun diyemem,
''Gerçek ancak işitmek isteyene söylenmeli'' diye söyler SENECA
Ama hala uslanmadım bende,
Bırak herkes kendince yaşasın ne bu çırpınış he söylesene!
Sen mi öğretceksin gerçek sevmeyi?
Bırak Müjde bırak seni duyan sensin yine! ! !
Diyorum kendime ama ne çare...siper almış çoktan sözlerim...

14.Haziran.2007