Gerçeğin Özü Şiiri - Saim Ergül

Şimdilik susuyorum
Hepnizin gölgesinin üstüne
Karanlık olup düşüyorum
Bilğiyle pişip cahilliğinizle üşüyorum
Rest çektim dünyanıza
Size değilsede anılarıma küsüyorum
Sahte mutluluklara gözünüzü dört açın
Ben biraz daha kısıyorum
Siz gülün sürekli
Ben dramatik yanlarınıza kızıyorum
Yoldukça saçlarını hayatın
Üstünü başını soyuyorum
O nun çıplaklığını görmesenizde hepiniz
Yine onu hepinizden kıskanıyorum
Siz hep mutlu donun
Ben gerçeğin özüyle yanıyorum
Aldım elime fırçamı
Düşlerimi gözlerinize boyuyorum
Sözlerinize darılma noktasında doyuyorum
hepinizin bayğın senfonisini
Ben bin anlam katıp duyuyorum

Hepinizi bıraktım bak
Birinize sesleniyorum
Sen ya da o fark yok
Tok az olsada Dünya da
Açın halinden anlayan aç bile yok
Süslü yeşile boyanan tarlanıza
hasat zamanı tek bir başak bile çok
Serseriliğime sözünüz çoksa da
Efendiliğime sükunetiniz de yok

Dur daha bitmedi ama
ben aynı yerimde beklerken
Sen çıkar yükselme hevesini
Temeli çok altta kalan bir dama
Benim geçmişim kırık dökük olsa da
Senin hayatın çürük ve her yanı yama
Al işte vurdur boynumu cellat a
Dikkat ama öldürmez ki beni tek kama
Çok iyileşti yaralarım ateşte yana yana
Gözlerim değilse de ruhum alıştı bu koyu kana
Aldırmam kendi halime ağlasam da
Sen ağlamayı bilmedikçe
Ben hep gülerim sana
Hadi sende gel takıl bana
Bırak küskünlüğünü kalbime
O pompalar elbet her hücremde dönüşür kana
Sevgine inanmasamda muhtaçlığına kanarım ama
Çıkmaz sokak bak bende sevda
Hep yüreksizler bu yolda av da
Her kendini beğenen cahille aynı tav da
Sen okurken nabzın durdu
Oysa benim kalbim hep aynı hız da