Gerçeğin kendisiydi Şiiri - Oktay Çekal

Gerçeğin kendisiydi…

Aldım payımı, hayata dair,
Raftan çıkarttım, tozlarını sildim,
Zindan gibi, karanlık sisten,
Uzaklardaki, aydınlığa gittim…

Arzularımı gördüm, çıplak gözümle,
Resital gibi, şov yapıyordu,
Sustum bir an seyrettim…
Lüle lüle saçları taramur
Ayakları boşlukta koşuyor,
Nefesine mutluluk çekiyordu…

Kalbi, dans edercesine atarken,
Alabildiğine coşkulu sesiyle,
Latife ederken, gözlerinden…
Parlıyordu hayatın rengi,
Teninde canlandı, ruhu
En derin solukta, hayat olup,
Naralar attı, zamana inat…

Yalnız değildi, duygularında
Aynıydı hep zamanda,
Nasipti karşılaştığı kaderi,
Siliverdi, düşünmeden yanlışı,
Irmak gibi aktı, denizlere…
Martılar uçarken selamladı,
Anlatacağı çok şey vardı hayata,
Laflarında gerçekler, tespih gibi dizildi.
Ama varlığındaki değerleriyle,
Rüzgârla gelen, gerçeğin kendisiydi.

Oktay ÇEKAL
29.12.2011-01.29