Gerçeğin Avlusu. Şiiri - Orçun Çakır

Kolay değildi ruh gibi berrak canın gözyaşlarını aldırmadan,çekip gitmek avludan
Ardımın kanamasını durdurmadan,bir sonraki gecenin acısını bildiğimden intihar etmek gözlerinde,aşk.
Ölmek değilde sakat kalmaktı,boynundan aşağısı tutmayan bir adamın,kalbini hissetmesiydi nefesin.
Anlamı olmayan kıpırtının can özündeki canan sözü olduğunu bilmemekti sonsuz inanış.
Ve uyanışların en tazesiydi dizlerindeki çırpınışım.

Avluda kan birikmişti,gözyaşı kokuyordu bedenler,
Avlu yok oluyordu kırmızı bir sesle ve yeşil nefesler soluyordu kahvesinde güneşin..
Avazı susuyordu dakikanın,saniye alı konuluyordu zaman tarafından,
Ahı tutuyordu Zülfikarın ölüyordu çıplak soluduğum hava
Ve sen doğuruyordu yüreğimde her geçen gece,bense her doğan seni gerçeğin avlusuna bırakıyordum.
Can çekişiyordu ardım,çığlıkların sağır ediyordu kulaklarımı,
Ağır doğuyordu güneş,iç kanamalı sözler söyleyen adam oluyordu kişiliğim.
Dişiliğin batıyordu ardıma,ardım ardı sıra cesaret oyunları oynuyordu,
Kanayan dikişlerim,ikinci tekil kişiliğe bürünüyordu efkar ile,
Sen terk edilmiş bedenken bile koruyordun,yüzümden çok ardımı seviyordun.
Bense güneşin kahvesinde solan yeşil bir gölgeydim,avlu kan gölüyken,göz yaşı kokuyordu bedenler.Gece beni gizlerken seni öldürüyordu..
İsrafil ıslığıyla başlatıyordu kıyameti,İsa yarıyordu toprağı,avlunun duvarları çatlıyordu şiddetiyle göğün.
Ölüme inat seni düşünüyordu ardıma gizlenmiş adın.Canın için ölmeyi göze alıyordu iç kanamalarım.

Bir adam intihar ediyordu gözlerinde,
ve o adam gidiyordu.Gerçek ağlıyordu.Zaman durmuş,yeşil gök kararıyordu.
Susuyordu çınarlar,düşen yaprak yere değmiyordu, iklim kanla karışık yağmuru bırakıyordu gökten,Mikail kan kusuyordu. Tanrı kıyam/et diyordu.
Benimse başımı kaldıracak takatim yoktu.

Can ölüyordu avlusunda gerçeğin.
Ve ben ardımla beraber yok olan bir gölgeydim.

Sesim soluğum Deccalin korkusuyla kesildi
Gerçeğin avlusundaki hayalim birden bire yenildi.

O.Çakır / Gerçeğin Avlusu.