Gerçeğim Gülüşümdün İstanbul

Bir düş mevsiminde
Gerçeğim, gülüşümdün İstanbul
Ölünesi toprakların sonsuz çiçeği
İki suyun birbirine aktığı yerdeyim şimdi
Mirasını ayın gölgesinde yakamozlara bırakan şehir

Dayatılmış yalnızlığı uzak tut
Tut ki ihanet yetsin,
Tut ki hasretlik bitsin.
Zaten çekmiş sustasını bekliyor zalim
Sis sarmış dört yanını kanıyor gece

Bu ben
Bu eski ben değilim
Çok sular aktı bu köprünün altından
Ya sustum
Ya da kaçtım kendimden bir zaman

Dans et düşlerimle
gül
her an güzel olsun diye
ben hayata güldükçe.

Düş mevsimindeyiz
Gerçeğe en yakın zamanın izindeyiz
Sarıl yıldızına gecenin
Sarıl ışığına güneşin
Biz yine bu baharda da
Gülmeliyiz.

Neye hükmeder ki Amerika Avrupa Asya
Her gün onlarca şilep göğsünden gözlerime akar ya
Sen sakın ağlama
Güledur
Eski ağlamalığını kıyılarına vur
Çünkü sen tarihinle büyüksün
Yerine bırak başka şehirler gözyaşı döksün.

Ve gün oldu ki herkes yalnız
Biliyorum kalmadı
O eski tadımız
Sen vefasızlara uyma
İçindeki başka İstanbulları duyma.
Bir başınayız
Bu haller nasıl hal
Tıpkı kulelerin gibi insanlar lal.
Fenerlerin gibi tüm şehir uykusuz.
Caddelerde hiç durmayan otomobiller
Kaldırımlar dolusu insan
Zulalarda puşt, pezevenk ve fahişeler.

Bir düş mevsiminde gerçeğime en yakın gülüştün sen
Ben hep aşık
Sen hep sevdalı
Boğazımız düğüm düğüm
Daha kaç çivi çakabilirler ki yaramıza
Mansur gibi dimdik dur
Ne acılar kazınacak coğrafyamıza
Ne kuşlar göç edecek uzaklara
Hangi deprem vuracak bir fiske daha
İstanbul’um dön sen de özüne.

Ay çıktığında her gece
Sakla bir düş gezgininin dizelerini
Ay çıktığında her gece
Sokaklarında düşler kurulsun
Ay çıktığında her gece
Sevdalılar tepelerine vurulsun
Ay çıktığında her gece
Aşk göğe deli gülüşlerle haykırsın
Ay çıktığında her gece
Umut ol
Ay çıktığında her gece
Şiir ol
Ay çıktığında her gece
Tepeden tırnağa inanç ol
Ay çıktığında her gece
Dua ol
Ay çıktığında her gece
Efsane ol
Ay çıktığında her gece
Sözcük sözcük
sana vurulsun şair
Ay çıktığında her gece
Göğsünden aksın yine bu sonsuz nehir.