Geppetto Şiiri - Muhammet Özeren

yalandan kim ölmüş pinokyo.

ah ile vah ile geçti bu ömür kâh güldük kâh sövdük.

kahramanları sabaha karşı öldü bu şehrin, şehrin sanayi adamları tarafından.
mahallemin delikanlısı korkmaz polisten üniversitelisinden tut ilkokullusuna kadar bu böyledir memlekette.
mutlu cumartesi günleri bir cinayetle kargaşaya karga olur saatler ve devam eder her saat başı sevişmeler. korkak adamlar var sesini çıkartamayan çıkardığın da kaburgana kadar deşinecek.
racon kesen haytalar var beli silahlı.
yalnız insanlar var tanrının tanıdığı yalnızlıkları en az ruhları kadar tıkalı.
ve benim gibi terkedilmiş aşk maskotları.

tanrı yalnız ruhlarını tanır değil mi?
beni nasıl alaşağı ettiğini bilir.
bazen “hoşça kal” diyebilmek için kilometrelerce düşünmem gerektiğini biliyordum fakat bir şarkının içinde dinliyordum soğuk, pembe vedaları.
operası houdini tarafından kaybolmuş şef gibi ağzımda sürekli bir “hı” notası.
bir şişe romun dibini görüyorum, matiz bir şekilde zemini gıcırdayan tahtalardan geçip gidiyorum.
bir yolda, bir yerde değiştik biz.
bu sefer ben sığınıyorum korkak şarkılara, bu sefer ben terk ediyorum kainatı, bu sefer;

adını gökyüzüne mi yazayım, yoksa amına mı koyayım yüzsüzlüğünün.?

bunları yazdıran kadınlar girdi hayatıma çokça, ölü, mutlu cumartesi günlerinin öldüğü, kargaşanın karga olduğu, saat başı sevişmelerin olduğu bu şehirde. mesafelerin yeraltına indirgendiği, melâhatın yüzlerde arandığı, mevsimlerin üşüdüğü günlerden, aylardan, yıllardan, asırlardan sen sorumlusun "elveda" derken temâşâ da dünya diğer sürtüklerle.

ah! aciz bedenimin sıska ruhu iyi bak şimdi sevgilimin gözlerinden sidretü'l-müntehâya.

ruhuna el-şiir.

Muhammet Özeren.