Geniş Vakit Şiiri - Cem Uzungüneş

Kasaba berberinin aynasına vuruyor
karşıdaki loş muhtarlık odası.

(...) Berber sustu nihayet...

Güneşi içmiş
sokağın, derin sessizliği.

Kasaba, rüzgârla, yıllarla pişmiş,
iyi yürekli bir amca gibi
gülümsüyor:
Ölümle çoktan barışmış.
Ruhunun soluk alıp verişiyle...

Kavruk bir incir yaprağı renginde her şey
uyuyan köpeğin arada bir baktığı...

Kasaba berberinin aynasına vuruyor
karşıdaki loş muhtarlık odası.

Rulman arabalı çocuklar geçiyor aynasından
geniş ikindi vakti mutsuzluğunun.

Istampayı hohluyor
mürekkebi tükenmiş bir muhtar;

küstah bir kırmızı var ağzında!

Ayna buğulanıyor.