Genetik Sevda Şiiri - İlhami Bulut

Mecnun benim asil soyum; sen de benim son öykümsün..
Dökülürsün ince tele; nakaratım son türkümsün;
Ömür de bir, bir kez açmaz fulya gibi mor gülümsün..
Çözemedim bir tek düğmen, Leyla gibi kör düğümsün....

Senin lehçen inkar dolu, gözler benim muhatabım..
Teslim oldum, zincirliyim; itiraza yok imkanım;
Benim adım Kerem değil alma benden intikamın,
Hünkar olsan zindanlara sehpalarda son sözümsün...

Kaydık yaydan, kader sana; Havva dedi bana Adem
Sır tüterken mavi ocak, görüşmüştük muhtemelen;
Döneceğiz aslımıza ben sürgünüm, sen mecburen,
Mehtap olur göz bebekler en zifiri sevdiğimsin..

Mor şafaklar dökülürken mahmurlaşmış yar üstüne;
Ayçiçeği döner durur başak başak bar üstüne,
Kat kat germiş al perdeyi yüzündeki ar üstüne,,,
Sır tutmuyor soyut ayna hayal meyal gördüğümsün..

Ters okuma bu destanı her ahım bin kanat olur
Mecbur oldu Havva soyu mizacı çok inat olur
İki cihan bir tek perde aralansa vuslat olur.....
Tefsir olmaz bir tek telin, en genetik sevdalımsın......

18.05.2009