Gene Son Bahar.. Şiiri - İpek Toka

Bir an gel
Tut ellerimden
Tek kaybettiğim sen
Umutla okşa avuçlarımı
Bir tutam kızıl saç gibi
Işıl ışıl güneşe teslim ol..

Mısralar hükmediyor sana
Ben dert dinletememiyorum parmaklarıma
Sen olurken bazen yüreğim acıyor
Yetişemediğim yerler içimi çok acıtıyor..

Sen olmaya çalışmak
Yolumu kesiyor bazen
Toprak kokusunda danseden kavak yaprakları
Düşerlerken yaslı toprağa
Bana seni seni hatırlatıyor..
Teslim olmaları bir süre sonra
İçimi çok yakıyor..

Bir an gel
Ne tutmanı bekliyorum elimi
Ne de susturmaya çalışmanı dilimi
Sadece kal.. umutla gülümse..
Çok görme yaralı mirasına ne olur..
Ben gene mız mız edeyim
İlk çocuklugumdaki gibi
Yüreğimin kırık yerlerinden
Dizimin parçalanmış yaralarından
Kabuklaşmış bir yarayı
Sıyırıp atmak gibi olsun hüzünlü acılarım
Yeter ki gel.. bir an gel..

Ben her ağladıkça
Senin ihtiyacın olan o son damlalar süzülüyor gözümden
Radyoda bir anons acil bir hastaya..
Şimdi bende gizli.. lazım olan tüm yaralara..
Yüzümden düşen her bir damla yaşta..
Hüzünlerim değiyor toprağına

Lanet olsun
Herşey üzerime geliyor
Nasıl çıkılır içinden aşkının
Sana tapmayıp da kenara atmak ne zor..
Gölgesinde yaşamak anılarının
Ve yerinin boşluğu..
Sıcacık evimizde
Şen bir kahkaha yok sevdiğim..
Olsaydı
İnandırırdın beni gerçekten var olduğuna..

Biliyorum... kabullenmek zor..
Zor sen olmaya çalışmak
Ama bir tek fotoğrafında görsem gülüşünü
Elde değil kıskanmamak..