Gençlik ve Zaman Şiiri - Erkan Arslan

Gençtim, kaç yaşında bilmem ki ruhum,
Bir günün sabahı gibi taze, dingin.
Yirmi yaşım, gümüş bir hançer gibi parlar.
Gelecek bir sır gibi, kaderin izi hayatın
Yine akşam, tenimde bahar uykusu,
Yıldızlar bir sır verir, fısıltı olur tenimde

İçimde büyükannemin masalları ağlar;
O, hüzünlü bir kelebeğin kanat vuruşu
Büyüdüm, dokunan hayat kilimim ilmek ilmek.
Saçlarım, rüzgarın taranmamış tarlası şimdi,
Gözlerim, denizden çalınmış ilk mavinin kendisi.
Ruhum bekler, bin yıllık bir gökyüzü duruşuyla.

Çıkarırım masalların hüzünlü ipliğini
Sonra dokunurum, sonsuz bekleyişine bir bir
Bekler ki genç, kendi sırrını söylesin.
Dinler, parmak ucunda tuttuğu sessizliği,
Çünkü o bekleyiş, aslında yuvaya dönüş..
Ve nihayet, o el değmemiş maviye dalarım.

Artık dokunurum, bu sonsuz bekleyişin yerine,
Kendi desenimi çizdiğim, yeni bir güne.
Gölgem, sırtıma sapanla vurulmuş bir yük,
Boydan boya uzarken camdan tavana dim dik
Parmaklarımda kırık bir kemanın son tınısı.
Ve ruhum, yine o ilk sabaha çağırır beni.

09-10-2025