Yeni başladım, okula gidiyorum.
Okumayı öğrendim, dersi bilirim.
Hep büyüklerimi taklit ediyorum,
Babam pek çok bilir, ben az bilirim.
Yaş on dört, ortaokul öğrencisiyim.
Çok şey öğrendim, sınıf birincisiyim.
Cahiller içinde âlim incisiyim.
Babam çok şey bilmezmiş, ben de bilirim.
Neler gördüm; fizik, kimya, biyoloji,
Tarih, coğrafya, mantık ve sosyoloji.
Ruh bilimi gördüm, adı psikoloji.
Babam pek az bilir, ben pek çok bilirim.
Yüksek okulu bitirdim, tecrübem yok.
Bazı hesaplar getirdim, hatalar çok.
Eskisi gibi boş laflara, karnım tok.
Babama sormalıyım, ben az bilirim.
Mesleğim var, evlendim, askerlik bitti.
Hayallerle yaşadığım gençlik gitti.
Çıkmaza girdim, babam teselli etti.
Yaşayanlar bilir, ben neyi bilirim?
Ben babam diyeyim, siz anam anlayın.
Siz de biraz kendinizi puanlayın.
Hayatınızı yaşayarak anlayın.
Duyduğum değil, gördüğümü bilirim.
Kayıt Tarihi : 16.8.2000 06:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çocuğun değişik yaşlarda babası hakkında düşündükleri ile ilgili bir yazı okumuştum. Baktım ki benim hayatıma tıpa tıp uyuyor. Hele onbeş delisi, akıl bir karış havada yaşlarımda zır deli idim. Her şeyi bildiğimi zannediyordum. Şimdi de bilgi okyanusunda benim bilgimin bir damla bile olmadığını görüyorum. Dünyamız dev bir okuldur. Hayat anlatılarak değil yaşanarak öğrenilirmiş.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!