Gençlik Anıları Şiiri - Nevzat Dağlı

Ankaralı kahve gözlü bir kızın,
Karaman’da hasretini çekerdim.
Vuslatın zamanı uzun mu uzun,
Günleri ayları sayıp dökerdim.

Sanırdım ki Karadağ’da o vardır,
Tepesinde beyaz beyaz o kardır.
Hayal görmek bilirdim ki zarardır,
Şarözü’nün bağlarına çıkardım.

Gazalpa’nın çıkışında arardım,
Mut yolunun yokuşunda arardım;
Derelerin akışında arardım,
Fisandon’da durur boyun bükerdim.

Karaman dar idi, hasret çok idi,
Eğlenceye, zevke gönlüm tok idi.
Kale’den bakmanın tadı yok idi,
Efkârlanıp bir sigara yakardım.

Bisikletle seyyah gibi dolaştım,
Tozlu yoldan köyden köye ulaştım.
O günlerde kaç tarlaya bulaştım,
Deli Çay’dan Bozyazı’ya akardım.

Mektup vardı o zamanlar, yazardım,
Sözcükleri hece hece dizerdim;
Uyak yoksa ben kendime kızardım,
Şairlikten, yazarlıktan bıkardım.

Nevzat yandı kaleminde ter yoksa,
Kalbe yazdı kâğıdında yer yoksa.
Karaman’da Ankara’da Nur yoksa,
İnanın ki şimdi hâlâ bekârdım.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat