Gençliğin Orantısız Aşk Şiiri

Yaşamımın her anını geriden takip ediyorum
Kimine göre senkron sorunu var benim bu ayarsız hayatımda
Olaysız şekilde dağılıyor uykularım nicedir
Hatıralarla mücadele etmek belki mümkün ama
Başarı şansım neredeyse sıfır...
Yaşamımın her anını geriden takip ediyorum sanki
Her gün İstanbul’un bir başka yüzüyle tanışıyor çocukluğum
Zaman hepimiz için yeni bir alternatif sunuyor –son durak olarak
Müsait olan her durağı kaçırmaya alışkınız ülkenin tüm o keşmekeşinde
Aslında bir yol var biliyorum fakat onun da sana çıkacağı şüpheli
Duyarlılığın ve vicdanın izini sürüyorum çünkü sevgilim
Şimdilerde bu iki erdemin aşkla aynı noktada buluşmayacakları belli!

Kelimeler bile senin elinden bir başkaydı oysa bana göre. Fakat elde olmayan nedenlerden dolayı, ellerin bende değildi. “-Çay mı, bir tane daha alayım zahmet olmazsa…”

Mevzunun derinliğini ölçmekte zorlanıyorduk kimi vakitler
Anımsarsın sen de, üç beş çam devirme meselesi sayılmazdı işte
Seni alıp manasız bir kindarlık yarışının ortasına götürmüştü deliliğim
Neresinden bakarsan bak, isyankâr bir hazirandı…
Birbiriyle hiç tanışmamış ama birbirinin içini iyi bilen çocuklardık
O günlerde her birimiz meyvesi özgürlük olan birer ağaç misali
Kendimizden emin bir şekilde kök salmıştık Taksim Gezi Parkı'nda
Hiç duymadığımız kadar içten şarkılar dinledik o günlerde
Tutuklanan piyanoların kayıtlara geçirildiği beter bir ütopyada
Sokaklarda adaletsizliğe karşı dimdik duranadam’lar
Ve kadınlar, siyah elbiseli mi yoksa kırmızılısı mı dersin
Bizi hiç gülmediğimiz kadar güldüren bir mizah yaşadık o günlerde
Polislerin ameliyatlı yerine vurmamasını öğütleyenler mi dersin
Dozer araklayarak TOMA kovalayanların mı yoksa
Ya da duvarlarda çağın ruhuna uygun bir slogan belki;
-Kahrolsun ‘bağzı’ şeyler!
Hiç seyretmediğimiz kadar etkili sahneler izledik o günlerde
Penguen medyasında gösterilemeyen bir devrimdi bu yaşanılan
Televizyonda devlet onaylı yalanlarla kirletilen bir devrim
Ve gazetelerde atılamayan manşetleri görür gibiydik;
GENÇLERDEN OTORİTEYE NANİK!

Hiç vurulmadığımız kadar çok vurulduk o günlerde… Düşenler canımızdan birer parçaydı, hafızamızın en nadide köşelerine yerleştirdik onları. Anladık ki bu halkın kendinden başka kimsesi yoktu artık. Örgütsüz bir dayanışmanın öngörülemez buluşmasında, aklımızda hep şöyle hakiki bir cümlemiz vardı güneşli yarınlara dair; "Evet bizler annemizden babamızdan gizli, devrim yaptık."

Bir pencere istedik binlerce benzerini sundular önümüze –aslı yok!
Yerini tuttu mu dersen, göğün sahtesi aynı tadı vermiyor be güzelim
Ben mesela melalimi paylaşmakta ne kadar ustalaşsam da,
sana dahi anlatamıyordum hürriyet derdimizi
Kalbinin bu iktidar kavgasında teklemesine şaşırmamalı
Önceden çok hoyrat kullanmış, hırpalamıştın yabani sevdalarda
Benim fedakârlığa inanmıyor olmam biraz da senin marifetindi
Aynalar dahi seninle sırlarını paylaşmak istemiyor olsa da
Kalemimin bana verdiği yetkiye dayanarak şiir ilan ediyordum seni
Dizelerimde hiç durmadan; “-Sana uçurtmalar sunmayacak bu gökyüzü!
Git ve kendin al! Git ve al! ” diye bağırıyordum!
Bizi hiç duymadılar o sağır sultanlar, bizi hiç duymadılar sevgilim
Neresinden bakarsan bak, isyankâr bir hazirandı!
Seni alıp manasız bir kindarlık yarışının ortasına götürmüştü deliliğim
Gaz odasına dönen o caddede bana ‘evimize dönelim’ diyebilmiştin sadece
İçimde Naziler kıyım yapmıştı sanki senin o cümlenle
Daha önce hiç bu kadar uzaklaşmamıştık sanki yuvamızdan
Haklısın daha önce hiç bu kadar yabancı hissetmemiştik kendi ülkemizde!

En fazla kendime düşman olmalıyım belki de, bu deforme insanlık âleminin bir parçası olduğum için…

*Demokrasi Şehitlerine…