Gençliğimizin Ders Notları 49

Kaçamıyoruz bize yazılan gerçeklerden.
Hiçbir kilometre gidişi çare değil kayıplara.
Ne de uzak saydığımız yollar bir anlam hayatımıza.
Kapatılan sayfaları açmaya kalkıyoruz onca zaman ve onca mekandan sonra; korkmadan, yılmadan. Öyle arayışlarda, öyle yok oluşlardaydık ki bir hesabı yoktu bunların.
Yitirilen şeylerin, belki bir umut diyerek yeniden kazanılmasına adadık yirmili yaşlarımızı.
Yinede bilemezdik; on beşli, on altılı yaşların koca bir ömre neden olacak yoksulluğunu.

Çoğusun da yağmur altında, çoğusun da kantinde, kütüphanede, çoğusun da şiirlerde yalnız kaldık. Kimliksiz bir serüvende, sonuç cümlesiz kompozisyonlara benzedik.
İklimlerin tuhaflığında ordan buraya kaydık kayıp yıldızlar gibi.
Dileklerde tuttuk, masallarda anlattık çocuklara, miskette oyandık, saklambaçlarda da sobelendik…

Sevgili diye gezdirdik yıllar boyu, bir başınalığımızı.
Taştan taşa, dağdan dağa koşan umutlarımızı yakalayamadık karda, depremde, selde, her şeyde…

Nereye gideceğini bilmeden tutunduğumuz bedenin, yine ne olacağını bilmeden yaşamasını anlamaya çalışmak acı veriyordu, yorgun düşlerimize.
Kağıtların dostluğunu, dostumuz kalmadığı günlerde fark ettik.
Fark ettik ve öğrendik ki yaşama şeklimiz, sararan ve eskiyen sayfalarda belirginleşmiş… Belki iyi, belki kötü…