imgelerini kaybetmiş cümleler gibi, bir başına dolaşıyoruz bozuk asfaltlarda. yüreğimize çizdiğimiz resimleri arıyor gözlerimiz. ve durmadan uzaklaştığımız dünlere ağıtlar yakıyoruz. kime ne diyeceğimizi bilmeden, cevap bulamadığımız sorularla tutsak ediyoruz bilincimizi...
şehirlerin en olmazında, en harabesinde yaşıyoruz. camlarımız naylonlarla kaplı, sobamız sekiz sayfalık gazete kağıdıyla yanmakta. hiç bıkmamışız yinede direnmekten, ve savaşçılara umutlar bağlamaktan.
şiirlere muhtac halklarla beraber, merkezndeyiz durmadan biten başlayan savaşların,kavgaların. kilometrelerin hesabı, bitmek bilmeyen matematik problemleri gibi; ne kalem, ne silgi fayda ediyor ne de hesap makinaları...
gönlümüzün yalnızlığında ileriye tebessüm edeceğimiz şeylerin olmadığını anlıyoruz hüzünlenerek. yola berbaer cıktığımız herkesin, herşeyin birer birer yol ayrımında yitip gitmeleri, birer kursun gibi saplanıyor bedenimize...
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta