olmadı hayat! ne yapsak, ne etsek bir barışamadık senle. uçan kuşların, akan suların, mavi göğünle bile anlaşamadık. aramızı açan uçurumların vahşetinde büyüttük koca işkenceleri. kaybolmak ne diye dolaşırken dünyayı, hakikati yaşayarak gördük...
olmadı hayat! yağmurunla, rüzgarınla üstümüze geldin hep. söylediğimiz sözler, eylemlerimiz yetmedi gönlünü almaya. bir gülmedin yüzümüze. bir tebessüm bir umut vermedin.ellerimize kelepçe, ayaklarımıza pranga, dilimize kilit vurdun. bin çabaya bir emek; bize senden haram. her şiirin tutsak akşamların ağlayış bekçisi. türküler anayasayı ihlal...
olmadı hayat! didindik senin için. çocukuğumuzu, gençliğimizi verdik. serden,yaradan vazgectik. lise sıralarında ceketimizi, üniversite de kitaplarımızı attık. yorgunluğumuzun birikintisinde can arkadaşları soluksuzca yitirdik...
geri dönemedik hayat! bir daha baştan başlamayı, umutlar dağıtmayı cok istedik. yüreklerinden güneş saçan cocukları, artık ağlamayan anaları özledik. barışı istedik, kardeşliği eşitliği...
olmadı hayat görüyorsun;
başaramadık...
Kayıt Tarihi : 20.8.2008 20:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
11.03.2007 Erzurum 3.Erkek Öğrenci Yurdu
senin gibi olamadık ey mutluluk
biz adamakıllı hüzündük
seni sana soramadım kendimde ey mutluluk
sevgiyi sevgi tadında ömrümüzce yaşamadık
doğru çizgiyi tutturamadık açıkçası
ne aşkın, ne de buna benzer duyguların
özüne inip, sarıp sarmalamadık
düşlere emanet ettik yaşanacak her şeyi
en güzelim sevdalarım kanar içimde
kelebeğin kanadı hafifliğince değmedi
mutluluğun gölgesi bile..
elde-avuçta ne varsa kaybettik
bulacakmış gibi boşuna aradık
sonra vurulduk bir yalnızlık zırhıyla
bütün vakitler böyle yalnızız
ve korkak..
ürkek ve silik..
selamladık ardı sıra gelen
iğretili günleri
-merhaba- dedim, ey hüzün
ben hep seninleyim
İzmit / 05.06.2000
Cafer Taşkın
Devrimci ve demokrat bir gencin dünyaya sitemini öyle güzel dilegetirmişsin ki kardeşim...
Hele Erzurum'u iyi bilen bir adam olarak; üniversite de bir avuç olduğunuzu, mürit kalabalıklarının arasında BİREY kalmanın ne kadar acı olduğunu anlıyorum.
Ama Türkiye Erzurum değil; dünya Türkiye değil. Ve düşünen, bağımsız bir insan olmak; umut etmek için en iyi nedendir.
'Acıya acıya acınacak hale gelmemek lazım' der eski bir yazar.
Sen tüm umudunla gülümse hayata, direnişini; yaşıyoruz çok şükür der gibi yap. Para da kazan. Ayakta kal kapitalist düzende. Ama ruhunu da kaybetme.
Bir gün çocukların olacak. Onlara öğret birey olmayı ve örgütlü bir toplumun yararlarını. Bir bakarsın onlar umut olurlar sevgili ülkemize.
Seni ve yazdığın harika kelimeleri sevgi ve saygıyla kucaklıyorum.
TÜM YORUMLAR (3)