Gençliğimizin Ders Notları 33

bir ölüm sessizliğinde umudumuz; yoksulların can çekişen ekmek arama sevdası.
yolların karlarla kaplanması, zehir iklimler, kör eden bulutlar...
yıkılmışız dünyanın acı hatıralarında.
ülkenin bir ucundan bir ucuna yazılan şiirlerin çaresizliğinde koyvermişiz elimizde avucumuzda olan herşeyi.
korkusuzca ilerleyen yaşımız ve hayatla yüzleşme telaşı çoktan çalmış kırık kapımızı.
boğulduğumuz anlar, nefes almaya çalıştığımızda sadece anlaşılanla yetiniyordu direncimiz.
kapılmışız çoktan; sokaklar panayırına, caddeler pazarına. bir bir yittiğimizi bilmek, bir gurbetin soğukluğuna yenik düşmekmiş.
zemheride kavrulup gitmekmiş...

zor günler, zor aylar derken zor yıllar geçmiş apansız.
bir bakıveriyoruz ki hoşçakal diyeli çok olmuş.
kahroluşun öyküsünde takılıp kalırdık.
hele final bölümü, yakardı içimizin daha yeni doğmuş hücrelerini.
bir sevdiğimiz vardı uzakta, çok uzakta.
bilmezdik nerdedir diye.
hiçbir şeyi anlayamıyorduk gençliğe dair.
en güzel yılların bir yurt koğuşunda, bir soğuk kentte yitip gitmesine sesimiz çıkmıyordu.
'o sevgili! ' diye başladığımız cümlelerin sonu; bir deli saçmalığı...
çünkü düş kırılmıştı; kışın acıma bilmeyen işkence tezgahında...

saatler çoktan çıkıp gitmişti.
biliyorduk ki kaybettiğimiz gün, ay, dakika bir daha geri gelmeyecek.
ne yılgın anların gülümseyişi, ne de hevesle beklenilen yorgun sabahlar.
evet gençliğimiz tükeniyor; tükenen daha nice çok şey gibi; sevinç, heyecan, umut...