Gençliğimi Yutan Şehir Şiiri - Emrah Kurt

GENÇLİĞİMİ YUTAN ŞEHİR
Aynı hava , aynı yol, aynı zift, aynı çamur
Vücudumdan bihaber yürüyor ayaklarım
Bu küflenmiş şehire bir daha yağmaz yağmur
Çünkü laşkalaşmamış içinde bir ben varım

Yanlış bende mi dostlar olmuşsa yüzler maske
Beklemeyin diyemem bin olmaza bir keşke
Tebessümler kıytırık verilen sözler sahte
Boşuna arıyorum kalmamış vefa ahde

Ruhsuz bir yaşayış caddeler ceset seli
Düşeni tekmelerler uzanmaz insan eli
Bu nasıl çürüme ki düşünen olur deli
Göz kör kulak sağır gönüllerse perdeli

Ne nokta ne de virgül hiçbir şey değilim ben
Cevabını hiçbir zaman bulamaz suallerim
Nasıl, niçin ve neden yoruldum eylemlerden
Kör kuyuya taş atmak değil mi ki bu hallerim

Küskünüm yüzüm asık olamam gayri mutlu
Çıkmazlara çıkıyor bu şehrin her bir yolu
Bir ütopya ben vardı yarınından umutlu
Her hevesten haz duyan ve yüreği sevgi dolu.
21.04.2003/ Denizli