Gençliğim Şiiri - Nihat Kuruyer

Gençliğim

Bahardan bir gün,
Adım adım,iniyoruz
Gençliğim ve ben,elele
Güzel duyguları ve sevda yükünü bırakarak
Yüreğimin en ucra köşesinden,kopup
Duygu tozlarımla
O gülleri dalında bırakıp,
Hayatın toz pembe karanlığına..

İnsanın kiri topraktı,
Bu gurbeti umutla yaşamaya koyulduk
Ayrılık hırkası,suyu tutsak alan kış,
Eriyordu bak yavaş yavaş
Kısır bir bahara dönüştü sanki,hayat
Toprak ağlıyordu,kendi toprağına
Çiçekler bükük,çimenler küskün
Yine gelecekmiydi yeniden bir güz
Son bir kez indim kıyısına,fırat nehrinin
Yeşil akıntısı,
Gözleri yelken,bakışları,
Yuvadan uçan bir kuş gibi,
Bir de gençliğim..

Bana bir gülün yanlızlığını anlatın
Yada bir ormanın kardeşliğini
Sana verdim bak,gençliğimi
Olgunluğumu ise kara toprağa
Yaşamak ise,bir hayat felsefesi,
Ölmek ise bir ceza imiş
Kızgın bir demirin ardından,derin bir oh çekmek
Paslanmaya yüz tutan,gençliğim
Umudum,yeni bir hayat,birde yaşamak
Oysa hasret güzelmiş,
Özlem,
Çekilseydi..

Boynumuz dik durmuyordu artık başımızda
Bir haller olmuştu bize
Gurbeti yaşamaya koyulduk
Karanlık bahçene düşüyorum, gurbet
Özlemim,sen
Sılam,sen
Gölgesi vurmuştu yüzüme
Evimin toprak dökülen tavanı
Çivit kokulu duvarları
Beni duyarmısın
Buralarda kimse tandırda, ekmekte, yapmaz
Güz oluncada,
Balkonlarda guru biber de, olmaz
Tezzek yakanda yokmuş,
Anlıyorum seni gurbet
Selamsızlar şehri gibisin..

Günlerim geçmeye yüz tuttu
Batan her güneşin ardından,
Doğacak ay ve yıldızlarla tanışacağım
Yarım kalan gençliğim,
Sen ordamısın,
Güneşin doğuşunu ise,elimde kırık bir asam
Yaşlı gözlerle,göreceğim
Sana ne yapmıştım,fırat nehri
Ayırdın beni güzel gençliğimden
Ekmeğimi çok bölüştüm,
Maden mağarası,deli süleymanı
Keban barajını,
Nasıl unutacağım
Şimdi oturmuş ağlıyorum
Sen ordamısın
Güzel gençliğim..

Döneceğim sana bir gün, unutma
Ak düşmüş olsada saçlarıma
Zemheri kışın yanlızlığı çöksede içime,
Yosun tutmuş o fıratın taşlarından
Bedenim buz tutsada
Yüreğimin üstüne tutup,erim erim eriteceğim
Çok bekledim küllenesin diye
Ama yapamadım
Güzel gençliğim.