Gençliğim Şiiri - Ercan Demirci

Toz pembe düşlerden, saf hayallerden
Kendine bir dünya kurdu gençliğim
Başının üstünden esen yellerden
Yolun gerisini sordu gençliğim

Farkında olmadı soğuk, sıcağın
Kıymetin bilmedi bu altın çağın
Altına yattı da keskin bıçağın
Hakkı neden sonra gördü gençliğim

Bir deli çağ ki akla pranga vurdu
Kan ateş, kan deli ve kan gavurdu
Zamanı har vurup harman savurdu
Yolun yarısında durdu gençliğim

Yâd ellere muhtaç etmeyin diye
N'olur tükenmeyin bitmeyin diye
Bekleyin be! durun, gitmeyin diye
Senelere rüşvet verdi gençliğim

Gençlik iksirini kimmiş ki bulan
Ne var ki elimde gençlikten kalan
Renkleri karaya, kızıla çalan
Rüyaları hayra yordu gençliğim

Düşünceler anılarda gezerken
Erken gitti bahar, geldi güz erken
Sal misali nazlı-nazlı yüzerken
Zamansız kıyıya vurdu gençliğim

Beklemezdi, yumruk yedi sağından
'Allah' dedi zılgıt yedi çağından
İrem zannettiği düzen bağından
Keder çiçekleri derdi gençliğim

Devrim yedi, darbe içti, kan kustu
Kah söyledi kah haykırdı kah sustu
Darağacı yalnız ona mahsustu
Sefayı zindanda sürdü geçliğim

Niye yok sahiden kefenin cebi
Düzen bir kuyuymuş hani ya dibi
Nedir yetmiş yılın kazancı gibi
Cevapsız sorular sordu gençliğim

Saygılıydı anayasal haklara
Ve sahipti somut olanaklara
Yazdırıp adını tutanaklara
Defterini kendi dürdü gençliğim

Mümkün değil çıt çıkara, ses ede
Etme paşam ben sizdenim dese de
Hiç katıksız hücre hapsi yese de
Cismen esir, ruhen hürdü gençliğim

Ağladı olmadı, güldü olmadı
Memleket uğruna öldü olmadı
Topladı olmadı, böldü olmadı
Birden gelip bire vardı gençliğim