Gençliğim Şiiri - Veysel Soysal

(60 LARIN ÖYKÜSÜ)
Hangi kara zihniyetler ördüyse
Ben gençliğimi bu ağda yaşadım.
Bunu bana her kim layık gördüyse
Ortamdan uzak bir dağda yaşadım.

Evlerin lüksü bir yenice hasır
Tüm elli-ayağı bölemiş nasır
Tarlası vermiyor, toprağı kısır
Hoyrat eller değmiş bağda yaşadım.

Geçti senelerim amansız, çetin
Hep pusup kaldım, olmadım ki metin
Yanık yürekte kuru muhabbetin
Yasak olduğu bir çağda yaşadım.

Yıllarca iş yaptım, karın tokluğu
Bun veriyor çevremizin sıklığı
Varlığın içinde çektim yokluğu
Engin denizlerde sığda yaşadım.

Hükümet köylüyü eylemiş azil
Mektepte öğretmen rezil mi rezil
Hepsinin dışına vuruyor kızıl
Solun ortasında sağda yaşadım.

Avluların, hayatların bezeği
Doldururdu kağnıları kızağı
Bu gün gibi hiç unutmam tezeği;
Otuz sene kötü buğda yaşadım.

Gençlikte öğrendim iple çekmeyi
Ayakta çarık, anızda sekmeyi
Zor bulurduk, acı soğan-ekmeği
Sanma elim balda-yağda yaşadım.

Yürekler kararmış, paslı mı paslı
Ergenlik yıllarım; bir hüzün faslı
İmece, uğurlama hepsi yaslı
Düğün ortasında yuğda yaşadım.

Boğazımda has pulattan bukağı
O devirde göremezsin sokağı
Yirmi üçte aklar sardı şakağı
Ayaklarım demir bağda yaşadım.

Geçirirdim hayatımı ot gibi
Bir köşeye kıvrılırdım it gibi
Tüy içinde kene gibi bit gibi
Yele kıllarında tuğda yaşadım.

Dolaştım hep boynum önüme eğik
Veysel Soysal sesim çıkardı boğuk
Büsbütün yürekler soğuk mu soğuk.
Sanki buz devrinde, çığda yaşadım.