Genceli Atlı Çerçi Şiiri - Ahmet Yozgat

I/:
Eski bir haritada yer tutan noktaleyin
Kışın dağlarında azgın kurtları uluyan
O uzak köylerin birinde
Ele avuca sığmayan
Bir avuç çocuktuk biz.
Saplı samanlı harmanlarda toplanırdık
Gün boyu aşık oynamaktı işimiz.
Hepimiz ne meşin topu tanırdık,
Ne de toparlak cam bilyelerimiz vardı.
Yani oyuncak yoksulu bir avuç boncuktuk.
Ama yine de oyundan oyuna uçtuk.
Iı/:
Biz ne zaman ki,
Onu tanıdık,
Hayatımız bir şenlendi,
Bir şenlendi ki sormayın...
O bir atlı çerçiydi.
Adı ismail'di onun
Ama Genceli'ydi lakabı.
Iıı/:
Ağustosta güneşli bir günde,
Geliverdi yavan köyümüze Genceli.
Konup en orta meydanımıza,
Dikip mavi gözlerini gözlerimize,
İleri uzatıp kemikli elini
Dedi ki: 'Açıl çuvalım açıl!
Ve saçılın içindekiler dört bir tarafa! '
Iııı/:
Gerçekten açıldı o tılsımlı çuval
Biz bakarken aval aval.
Çuvalın içindenden çıktı
Envai çeşit nesne.
Uçtu ulaştı herkese.
Gün doğdu yoksul ellerimize.
Iıııı/:
Çerçi Genceli İsmaik sayesinde
Meşin top girdi hayatımıza
Renk renk camdan bilyeler girdi
Plastik bebek, naylon cıngırdak,
Kaynana zırıltısı, balon gürültüsü,
Dilli düdük, dilsiz kaval....
Yani biz olanlara bakarken aval aval
Oyuncak katarları geçti hayatımızdan
Haberdar olduk ilk kez
Sihirli masal kitaplarından.