Bir boşluğa uçtu hayallerim usulca
Tutunamadım bir türlü hayata ne yazık ki
Körpe gençliğim bir yalanmış bu hayatta,
Olmadı… Tutunamadım hayata…
Tutamadım annemin ellerini sıkıca…
Oysa bir demet gül vermek isterdim ona
Anne sıcaklığını derinden hissedip koynunda,
Hayallerim nice fırtınalara gebeydi
Denizleri alt üst edecek kadar aslında…
Biliyorum koca bir evlat acısı bıraktım sizlere
Şiddetli bir deprem sarsıntısıydı içinizde
Ama olmadı işte, sığmıyordu içim içime…
Tutunamadım ellerimden uçup giden hayallerime
Şu kısa ömrümde çok sevdim sizleri
Asla unutmayın bunu hiç… Unutmayın asla…
Bilin ki… Her an sizinleyim tüm güzelliklerde
Her zaman hızla çarpan kalbinizdeyim
Hep yanınızda ve içinizdeyim daima…
On yedi yaşında bir genç kızım ben
Hep o gülen gözleriyle kalbinizde kalan
Ve hep on yedi yaşın güzelliğinde kalacak olan…
Türküler söylerdim güzel sesimle…
Annemin kulaklarında çınlayan ezgilerde
Annemin, babamın, güzel kardeşimin
Ve sevgili Gül öğretmenimin…
Dünyalar güzeli kızıydım oysa…
Olmadı tutunamadım bu zor hayata…
Cennet bahçesinden gül topluyorum
Sizlere kendi ellerimle şimdi ben,
Etrafımda melekler güzel şarkılar söylemekte
Kanatları altında tutmaktalar beni…
Artık çığlıklarım bir hasretlik ezgisinde
Hissedin beni yüreğinizin merkezinde,
Duyun beni kulaklarınızın sessizliğinde
Sizleri seviyorum… Sizleri çok seviyorum…
Kanatlanmış bir meleğim şimdi bende
Yanı başınızda… Hemen bir adım ötenizde…
Yumuşak bir mendille silerim gözyaşlarınızı
Sıkıca… Sıkıca tutarım ellerinizden..
Bana biçilen ömür, alnıma yazılan
Bu kadardı ne yazık bunu bilin…
Sabredin olur mu… Ne gelir elden…
Hep güzellikler içinde anın beni
Cennetteyim… Ferah tutun yüreğinizi
Benimle olsun artık bütün dualarınız…
Kayıt Tarihi : 25.3.2021 17:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dört yıl olmuş gideli… Gözyaşlarımız artık kifayetsiz… Ah be kızım… Ah be Demet’im… Neden bu kadar kısa bu ömür… Seni kaybetmenin acısı bu kadar dayanılmaz mı gelir bize… On yedi yaşının baharında kayıp gittin ellerimizden… Okulun soğuk duvarlarında yankılanan sesinde, merdiven boşluğuna uçtu hayatın ve hayallerin… Sonsuzluğa uğurladık seni, hiç beklemediğimiz ve hak etmediğin bir an da… Hasret bir kor gibi yakar yüreğimizi… Derinlerden gelen, o bitmeyen sevgin ayakta tutuyor şimdi bizi… Biliyoruz, tabii ki bir meleksin şimdi, gökyüzünde sen bulutların arasında… Günü gelince kavuşacağız hepimiz aslında birbirimize… Rahat uyu toprağında, gül bahçeleri içinde… Sabır bizim ilacımızdır artık ne gelir elden şimdi.. Bir Fatiha’dan gayrı, bir duadan başka…
Madem ki ölüm var hayatın sonunda
Sahip olduğumuz hiç bir şeyin önemi yok aslında
"Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak,
Kimbilir nerde, nasıl ,kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında."
Rabbim yüreğinize inşirah ve sekinet versin
Sabırlar yağdırsın.
Selam ve saygılarla
TÜM YORUMLAR (29)