Gemim Şiiri - Mehmet Demirkapı

Artık yıllarımı verdiğim gemimi,
Rıhtıma bağladım hüzünle…
Seni yapmak için gemim:
Ne bitmez gecelerde sabahı görmüştüm uğruna…
Salıvermek için seni deniz ’e,
Günlerimi ve gecelerimi vermiştim.
Uğraştım.
Çok, çok uğraştım.
Seni o kalın zincirlerle rıhtıma bağlamamak için…

Özenerek yapmıştım seni gemim…
Kıraç susuz toprağın meyvesiydin sen.
Güldüydün dalında fidenin…
Toprak gibi özendim.
Seni yapmak ve yaşatmak için…
Oysa sonunda gemim;
Kendi ellerimle zincire vurdum seni.
Sen nasıl yapardın deniz siz.
Deniz de sensiz…
Ama biliyor musun ki?
Denizle aranda engeller var gemim.
Fırtına var denizde…
Dalgalar ve görünmeyen kayalar var…
Nasıl giderdik gemim?
Nasıl salardım seni?
Geçemezdin bu engelleri…
Durgun, durgun sularla göremezdin güneşi…

Sonra ne yapardım ben sensiz…
Biliyorum.
Sen hasret,
Deniz hasret,
Ve ben biçare…
Bekle gemim.
Bekle fırtınanın dinmesini,
İncinmeni istemiyorum.
Salamazdım seni.

Bir gün fırtına dinecek…
Ve bende güç kalmayacak,
Direnme kalmayacak deniz’e vermemek için seni.
Keseceğim zincirlerini bağladığım gibi…
Rıhtımdan ayrılırken;
Sana sonsuz ufukta deniz’i göstererek,
İşte diyeceğim.
İşte deniz!
Çözdüm zincirlerini gemimin…
Daha fazla direnecek gücü kalmadı,
Sana özlemden ellerimin…
Ve birlikte gemim;
Hep beraber,
Güneşin doğuşunu ve batışını seyredeceğiz…
Sonsuz ufka bakarak,
Hasret gidereceğiz…

İzmir 02.05.1981 Cumartesi