Gemileri Yakmak! .. Şiiri - İsa Yılmaz

soluksuz yalnızlığım
karanlık vakitlerin aydınlığı
buz tutmuş denizlerin soğukluğu
düşlerini rüzgara kaptırmış gemilerim
ve sen soluksuz yalnızlığım
sessizce ayrılalım bu şehirden
izlerimiz silinsin hemen
kimseler görmesin, kimseler duymasın
ayaklarımız karanlığa doğru aksın
ürkütücü vadilerden geçelim
dağların üzerinden değil altından akalım
su gibi kıvrılalım ölüm yollarında
hadi korkma yalnızlığım
gel benimle, zoru görünce kaçar insanlar
sen bir fani değilsin, ölüm uğramaz kapına
aşk hapsetmez seni parmaklıklarına
ak düşmez asırlık saçlarına
soluksuz yalnızlığım hadi gidelim
güneş yolculuğuna başladı
sabah oldu ama, biz geceye doğru
ışığın aksine koşalım, karanlıklara varalım
sisler, dumanlar kaplasın her yanı
biz gidelim denizler bizi bekler
hadi kimsesiz bir adaya vardığımızda
yakalım gemileri tüm adada ikimiz kaldığımızda
bizi bulsunlar diye çırpınmayalım
ateşler yakmayalım, dumanlar tütmesin
başımızdan uçaklar geçtiğinde saklanalım
biz taş devri insanları gibi olalım
toprak, hava, su, ateş yeter bize
devrilsin tüm kralların saltanatları
tahtsız, taçsız kalsın küstahlar
yerin dibine geçsin sahte dostluklar
korkak aşıkların canı ateşlerde kavrulsun
sahte gülücük saçanlar mezarsız kalsın
hadi biz gidelim sessiz, sakin
yakalım gemileri biz ikimiz yeteriz…