Hüzün Yüklü Gemiler Ugurladım

Hüzün yüklü gemiler uğurladım bu limandan,
Umut ekilmiş tarlaları, içimde hasat ettim...
Hırçın dalgalar dövdü kirpiklerimi,
Sisli bir hüzün sardı bedenimi.

Buzdan kaleler diktim etrafıma,
Aşılmaz duvarlar ördüm gönül bağıma.
Sessizliğin doruklarında dolaştım,
Asırlarca sustum...

Karanlık sokaklarda küflü kaldırımları arşınladım,
Bazen fırtınada, şimşek olup çaktım.
Bazen gözyaşlarımla tufan oldum,
Ruhumda…

Hambal oldum, küfe küfe dert taşıdım sırtımda.
Seyyah oldum, fersah fersah yürüdüm yaralarımda.
Nakış nakış işledim can kırıklarını,
İçimdeki masum yanımda...

Göğü delen sessiz çığlıklar duydum,
Kimselerin bilmediği...
Yaşayan ölüler gömdüm derinlerime,
Gölgesiyle konuşan deliler izledim,
Zifiri karanlıkta...

Güneşe küsen akıllılar gördüm,
Dikenli yollar, yalnız ruhlar,
İnsan suretinde cellatlar tanıdım...

Her gece ruhunu idam edenler,
Her sabah kefensiz gömülenler gördüm...
Onca şey gördüm de,
Bir tek sevginin değer gördüğünü görmedim...