Gemiler Şiiri - Ebru İpek 2

Ben sana uzanabilmek için yaktım bütün gemilerimi. Bütün dilsiz kelimelerimi attım,sana seslenebilmek için. Şimdi en güzel aryasını okuyor sensiz bir yanım. Şimdi en güzel senfonisi çınlı- yor,sessiz sokaklarımda. Notalar biriktirdim sen yokken. Majörler,minörler… Sakladım sessiz hıçkırıklarımı cam bir fanusa. Gelişin bir bayram şenliği olsun istedim. Öyle koydum her gece başımı yastığa. Hiç gerçekleşmeyeceğini bildiğim ama bir ümit bellediğim dualarım oldu sana dair. Ben seni yaşayabilmek için aldım her gece antibiyotiklerimi Siyanür gecelerde,baş ağrılarımla,sana özlemimi bil istemedim. Ne kadar yalnız olursam,gelişin o kadar ödül olacaktı bana, biliyordum. Bu yüzden ne kadar kalabalık olursa yalnızlığım,o kadar mutlu olacaktım dönüşünde. Bir yumruk gibi boğazımı sıkan bu görünmez ellerin,senin gidişinin katsayısıydı matematiğimde. Ama ben seni edebiyat gibi sevdim. Ben seni şiir gibi,gazel gibi sevdim. Ben seni anlatabilmek için uyandım her sancılı güne. Bir veba gibiydi yokluğun. Kimseye bulaştırmadım. Ben seni hasta- lığımla sevdim.Başucumdaki kitabımla,hep vahşi bir kedi gibi yaklaşan parafin gecelerimle sevdim. İmkansız kelimelerimle,asla tamamlayamadığım resimlerimle sevdim. Sokağımla,şehrimle, bakkalımla,rakı bardağımla sevdim. Ben sana uzanabilmek için yaktım bütün gemilerimi. Şimdi külleri bilinmezlikte. Gel de bul enkazlarımı. En kuytu yerlerimden çıkar,al beni. Gel de bitsin bu müebbet yalnızlık. Şenliklerle,şiirlerle,hiç söylenmemiş şarkılarla,marşlarla gel. Çıkar arşa,as göndere sevdanı,sevdamı… Hadi gülüm,söylet bana o bitmeyen sözcüklerin dansını… EbrU İpeK