Gemiler Şiiri - Tahir Öztürk

Deniz dünkü gibi saldırmıyor sahile
Gemilerse benim gibi yorgun.
Bir süredir yaşamıyorum hayatı
Yıldızlara selam göndermiyorum kuşlarla
Yıldızları küstürdüm kendime
Ellerim titriyor daldaki yaprak misali
Gözlerim dalıp dalıp gidiyor
Gemilerin peşi sıra
Gemilerse benim gibi yorgun
Ben,
Ah ben sana vurgun.

Bir martı fısıldıyor kulağıma;
“İyi bak!
Bu manzaraya iyi bak
Bu denizde gördüğüm son yakamoz
Artık gidiyorum başka denizlere
Başka hayatlarda kanat çırpacağım.”
Gidiyor martı son kez bakıp
Hüzünlü bir tebessüm gözlerinde.
Gidiyor bir geminin peşi sıra
Gemilerse benim gibi yorgun
Martı,
Ah martı gemilere vurgun.

Son bir gemi kalıyor limanda
Demir atmış denizin derinliklerine
Toprağa kök salmış ulu bir çınar gibi.
Duruşundan anlaşılıyor bir yolcu beklediği
Ama benim gibi umutsuz değil
Bir umut taşıyor bitmeyecek bir umut
Bakışlarından belli.
Gemi beklemekten üzgün
Yolcu gemilere küskün.

Ellerini uzatıyor bana tebessümle bakarken
Öyle yumuşak,öyle sıcak ki
Sanki annemmiş gibi.
İki damla yaşı sildi gözlerimden
Ve ekledi güven veren sesiyle;
“Aldırma,üzme kendini
Bak! Bana bak aç gözlerini
Diren zamana boyun eğme
Kaç gemi kalktı bu limandan
Bir ben kaldım geride
Bir ben gidemedim şöyle gönlümce
Ben direniyorum
Umut ediyorum bıkmadan
Bekliyorum şikayet etmeden yıllardan.”

Sustu sonra sessizliğe büründü
Gözleri pırıl pırıldı yine
Sözlerini onaylar gibiydi gözleri
Ben baktım sonra
Onayladım gülümseyerek
Daldı gitti mavi sonsuzluğa gözlerimiz
O umuda düşkün
Ben sana.