Memleketimizin bir ilinde ilin köyünde insanlar sevdiklerine kendi sevgilerini göstermek için mendil verirlermişti.. erkek değil de bayan vermiş sevdiği, hoşlandığı kişiye.. o an aşık olurlarmış.. zaman böyle akarken bir gün bayan çeşmeye gider ordan geçmekte olan köyün delikanlılarından biri başını kaldırır çeşmeye gelen bayana bakar bakar ama ne bakış içi cız eder konuşmak ister, konuşamaz.. gelenek ve törelerine göre yasaktır... görücü usluyla evlilikler olur. Bayan da bu delikanlıya bakar gözlerini üzerinde süzer.. aldırmadan “al bu mendil senin” der.
Genç delikanlı şaşırır beklemediği anda karşılaştığı bu olay karşısında o an aşık olurlar birbirlerine. Buluşma yerleri günün ve köyün içindeki yaşama göre hep değişmektedir.
Gün gelir evlenirler, çok mutlu çevreyi kıskandıracak şekilde sevdalı hayatları olur.
Olur ama Ahmet işsizdir iş aramak için gurbete gitmek ister. Aile fertlerinin onayını da alarak eşiyle de vedalaşarak gurbetin yolunu tutar.. işçi olur, çalışır para kazanır.. eşine olan aşk zaman geçtikçe soğur, uzaklaşır. ihmal etmez, maddi yandan hep destek olur ama izine gelmez.. haberleşmeleri mektupla olur, mektupların da bile kavga ederler. Ahmet uzun yıllar sonra döneceğini ve yanına aldıracağını söyler bir mektubunda. Sevdiği aşık olduğu Arzu, bir umutla yolunu gözler, köyde hep laf duymaktadır. Dedi kodu çıkarırlar, çocukları da olmamıştır. Bir de bunun üzüntüsünü yaşar zaten evlendikten dört ay sonra Ahmet gurbete çıkmıştır.
Ondan bu yana gelmemiştir köyüne ki nasıl çocuk olsun. Köy yeridir, milletin ağzı torba değil ki büzesin, kulağını kapar.. İçine atarak içinde öfkesini bastırır.. Ahmet’in yolladığı mektupları tekrar, tekrar okur.. okudukça kağıt kalem alır öfkesini, satırlara döker.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
