Gemi Kelimeye Vurdu Şiiri - Cevdet Öztürk

geçtim şehrin kaldırımlarından
ışıklı caddelerinden
döküldü parmaklarımın ucundan
yaşanacak tüm yüzeysellikler
gemi,kelimeye vurdu

yüzüm yüzüme döndü
elim elimi tuttu
indim mazi deresine
gözyaşlarıma dokundum
tebessümlerimi kavanoza koydum
ki dağıtacağım onları
bir bayram sabahı gönlü kırıklara

kendi hülyaları içinde gelir
yaşadığım şehirler
çocukluğum kendi kaygısızlığıyla
oyun oynadığım sokaklar
ilk kalp ağrım
ilk şiirim
konuştuğum vakidir,itiraf ediyorum
dolunayla,yıldızla

sukut, orta yerinden bölündü
gemi,kelimeye vurdu
kendinden kaçan ben
ufuklarda kendimle karşılaşıyorum
ben,bana bakıyor iri gözlerle
soluğum ensemde
cani değilim
bir adi suçlu asla
bir karıncaya basma korkusu
titretir yüreğimi
nedendir kendimden bu denli kaçışım

bin parçaya bölünürüm
bölünür,bölünür,daha bölünürüm
çiçek açar belki bir zaman parçalarım
köşe başında bir çocuğun
gülücüğünde bulursun beni
yahut güvercinlerin kanat çırpışında
uzanırsın,tutamazsın elimi,dokunamazsın

bütün askerlerini kaybetmiş
bir kumandan gibiyim
bir vadide bir ağaca yaslanarak oturmuş
ve bakıyor uzaklara