GELSEYDİN eğer Şiiri - Gül Özlem

Gelseydin eğer gelebilseydin
Mavi akşamların gün batımları
Dudak bükmezdi yalnız kalışına
Hüzünlere bürünmezdi bu şehrin rıhtımları
Tüm siyahlar karanlıktan çıkıp
Ay ışığı kuşanırdı
Tutsak duygular,özgürlüğe kavuşurken
Sevgi gökyüzünde
Şahitlik yapardı yıldızlar
Yeryüzüne mutluluk yağdırırdı

Gelseydin eğer gelebilseydin
Yağmurlar isli yağmazdı,bu puslu şehirlere
Hasrete gebe olmazdı zamanlar
Ayrılık sancıları tutmazdı gecelerde
Yokluğun deli bir fişek gibi,gelip oturmazdı
Kanlı gözbebeklerime
Yakmazdı canımı bu denli sensizlikte

Gelseydin eğer gelebilseydin
Görebilseydin gözlerimdeki derin çizgileri
Görseydin senden kalan acı izleri
anlatsaydı öteki ben,bendeki seni
Anlayabilseydin bende nasıl bir okyanus oluşunu
Anlayabilseydin sensiz eriyip yok oluşumu

Gelseydin eğer gelebilseydin
Gidecektik karların dizboyu yağdığı şehirlere
Çaresizlere çare,sevgisizlere sevgi olacaktık
Umut olacaktık ağlayan kaderlere
Taş gibi kalpsiz,kaya gibi insafsız
Dağ gibi geçitsiz olmayacaktı engeller
Sevgisinden ödün vermeyecekti sevenler

Gelmedin,gelemedin işte
Aklım sende kaldı
Ruhum,canım,sende kaldı
Sende kaldı ürkek tozlu bakışlarım
Sende kaldı yakarışlarım
Boş bir cesedim şimdi
Güçsüz omuzlarımda taşınan
Sense hüzünlü bir anı kaldın,
Ayrılık şiirlerimde yaşayan