Gelseydin…
Hiç bir çocuğun gökyüzünde uçurtması kurşunlanmayacaktı. İnsanlar özgürlüğün güzelliğini iliklerine kadar hissedecekti. Gelseydin, gökyüzünün maviliği eşliğinde, nefes alıp veren hiç bir canlı, canını kanatırcasına şarkı söylemeyecekti ya da şiir okumayacaktı.
Gelseydin…
Savaş düşüncesi, insanların en büyük ütopyası olacaktı. Tüm insanlık, barış adlı bir diktatör tarafından idare edilecekti. Gelseydin, zamansız yağmurlar yağmayacaktı. Zamansız yağmurlar yağsa bile, hiç kimse şemsiye kullanmayı aklının ucundan geçirmeyecekti. İnsanların ruhları ıslanacaktı, gözyaşları ıslanacaktı. Ama hiç biri şikayet etmeyecekti.
Gelseydin…
Dünyada yaşayan herkesin parmak izi aynı olacaktı. İnsanlar parmaklarıyla dokunduğu her yere umudun izini bırakacaktı. Gelseydin, mükemmel acılar yaşayan insanlık, bu olanlar karşısında, bilimsel açıklamalar yapmaya çalışacaktı.
Gelseydin…
Ölüm meleği, insanların canını almaya korkacaktı. Doğa olaylarını düzenleyen melek, mevsimin hep bahar olmasına akıl sır erdiremeyecekti. Gelseydin, İsrafil sûru üflemek yerine, elinde olmadan bizim en sevdiğimiz şarkıyı çalacaktı. Cebrail, insanlığa yeni vahiyler getirmek için dünyaya acil iniş yapacaktı…
Gelseydin…
Hiç kimse, ‘’Ah ulan! zalimsin kader! ’’ diye bir cümle kurmayacaktı. Gelseydin, din; gerçekten kul ile Allah arasında, aşk ise; yalnızca senle benim aramda kalacaktı…
Cuma YükselKayıt Tarihi : 21.8.2011 17:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!