Gelsene Şiiri - Kazım Gök

Çorak topraklara yağmurla sel geldi gelsene
Yetim çocuklara kısır inek süt verdi gelsene
Sulara meydan okudu ateşin sönmedi gelsene
Ayrılığın yirmi beşinci yılı acın dinmedi gelsene

Meralarda kurtlar ile kuzular şaka yaptı gelsene
Bülbüller kuşkonmazın dalına yuva yaptı gelsene
Güller mevsimi şaşırdı kış günü gonca yaptı gelsene
Olmaz denenler oldu hamile katır doğum yaptı gelsene

Müebbet mahkûmlar bile affedilmeye başladı gelsene
Ağma olanlar gördü sağırlar duymaya başladı gelsene
Suyun üstünde kuru dallarla ateş yanmaya başladı gelsene
Hasretinden bulutlar durmadan ağlamaya başladı gelsene

Ceylan yavruları sırtlanların yuvasına giriyor gelsene
Masum kız çocukları vahşete kurban gidiyor gelsene
İnsanlar yavaş yavaş hayvana dönüşüyor gelsene
Bu dünya da yaşanmaz oldu insanlık ölüyor gelsene

Lise yıllarına gidelim maziyi anıları hatırlamaya gelsene
Konuşmak yasak bir bakışla destanlar yazmaya gelsene
Kapında bir dilim sevgi dilendim onu vermeye gelsene
Sen sevmedin diye öldüm, mazide beni sevmeye gelsene

Görmeyince seni aklım başımda kaldı almaya gelsene
Sen seni kaybedip bulamayınca bende aramaya gelsene
Hafızam yorgun ona değil gönlüme sormaya gelsene
Kanlar akan yaşlı gözümde kendini bulmaya gelsene

Çok özledim, sana âşık olduğum zamana dalıp gelsene
Hasretin içimde volkan oldu kor ateşini salıp gelsene
Gözümün feri sönmeden göreyim kefenimi alıp gelsene
Son kez görünce seni bedenimi mezara bırakıp gelsene