Gelsen, Yahut 'Gel! ' Desen

Efendim’e... (s.a.v)

Efendimsin Sen, cânımsın; uğruna canım vereyim
İzin ver Sultanım; ömrümü, hizmetine sereyim
Gedâya bu lütfu bahşet ki; sultanlığa ereyim
Efendimsin Sen, cânımsın; uğruna canım vereyim

Vefâsızlık ettim hayli zamandır, vurma yüzüme
Bastığın yeri öpüp sürme diye çeksem gözüme
Hasretle yandı gönlüm, itimat ediver sözüme
Vefâsızlık ettim hayli zamandır, vurma yüzüme

Sıyırıp perdeyi; gelsen rüyama, yahut “Gel! ” desen
Örülsün de kalb kaneviçem, sesinle desen desen;
Duysun dinleyenler, her nefesimde; kalb ve dilde “Sen! ”
Sıyırıp perdeyi; gelsen rüyama, yahut “Gel! ” desen

Sen iste yeter ki; Safrani emrine âmâdedir
Sen istersen Sultanım, gökte melekler pervânedir
Uymayıp emrine gafil kalan, deli-divânedir
Sen iste yeter ki; Safrani emrine âmâdedir

28.04.2004
Çarşamba