Gelmez Artık O Bahar Şiiri - Sevgi Gül İ ...

Hava o kadar çok çocukluğuma şiirliydi ki içimdeki çocukla evimize gittim sırılsıklam.
Babamın yaptığı gibi sobanın borularını tutup yüzümü yaklaştırdım ısınmak için.
Sobamız buz giydi.
Babamın en çok elleriyle yüzü üşürdü.
Babam çok üşüyordu cansızlıktan.
Anne! diye bağırdım. Sobayı neden yakmamıştı?
Tekrar bağırdım. Annem bana cevap vermedi.
Annem bana cevap verirdi.
Sobanın fırınını açtım boştu.
Annem her gün kömbe pişirirdi.
Gidip hamur leğenine baktım daha hamurun mayası mı gelmedi yoksa diye. Hamur leğeni de boştu.
Yemek pişmemiş. Tabaklarımız tozlanmış. Hatta her şeyimiz tozlanmış; ne çabuk?
Babam titiz ve düzenli insandır çok kızar; annem bunu biliyor.
Annem cansızlıktan hiçbir şey yapamamış.
Halı tezgahımız da yok ortada. Ablamlar burada halı dokuyor olmalıydılar.
Hatta ben ortalarına oturup biraz onlara yardım edecektim derslerden önce.
Abla neredesiniz? diye bağırdım. Uzak diyarlara uçmuşlar. Küçük kız kardeşime bakındım sevmek için; meğerse o da uçup gitmiş uzak diyarlara.
Abimi ise iştedir diye düşünüp üstelemedim.
Pencerenin önüne gittim radyoyu açmak için radyomuz yoktu.
Elim öyle havada kalakaldı.
İçime yağan kar devam ediyordu. Bir de hâlâ sırılsıklamdım. Elbiselerimi aradım. Neredeydi geyikli kazağım ile yeşil pantolonum?
Yoktu işte! Onlar da yoktu.
Boyuma yaklaşmaya başladı içime biriken kar.
Babamın kar küreği hâlâ duruyor.
Babam yaşasaydı da kürüseydi içimdeki karları.
Babam evimizin damına kardan merdiven yapardı.
Babam yaşasaydı da bana yine kardan merdiven yapsaydı.
Ve ben sadece kardan merdivenden düştüğüm için ağlamış olsaydım...
Biran, gözümün önüne annemle babam geldi el ele.
Sonra hemen gittiler.
Annemle babam cansızlıktan hemen gittiler.
Kollarım öyle havada kalakaldı.
Bahçemize geçip, annemin yetiştirdiği ağaçlara sarıldım.
Ektiği naneyi, kekiği, reyhanı, narpızı öpüp kokladım.
Sanki annem koktular.
Bahçemizdekiler, en çok annemin ellerini sevmişler.
Annem, bahçemizin saçlarını sıvazlardı.
Özlem daha çok üşütüyor insanı.
Eve girip babamın battaniyesine sarıldım.
Sanki babama sarıldım.
Ekin biçtiği orağını bulup tuttum.
Ellerim elleriydi.
Baba! dedim sesli.
Ne kadar uzun zaman olmuştu baba demeyeli sesli.
Ne çok şey değişmişti.
Çocukluğuma yorgun yürekle gelmiştim...

Gelmez artık o bahar