Gelmeyince Şiiri - Dede Efendi

Erik ağaçları duvaklanmıştı.
Bahar düğün yapıyordu doğoda.
Yağmur ıslatmıyordu düştüğü yeri,
Güneş yanıyordu alev alev.
İçimde bir yer üşüyordu nedensiz.
Boğazımda düğümlenen sözcükler,
Hissediyorum ama anlatamıyordum.
Bilirmisiniz acı ne renktir,ayrılık ne renk?
Bilirmisiniz sevda çekmenin ne dert oldüğunu.
Bilirmisiniz sevenin,sevdasına esaretini?

Papazkarası ıssız gecelerin kar beyazlığında,
Gıcırdayan ayak seslerinin gölgesine uzanıp;
Geceyi delen gözlerim yar yolunda pusuda,
Yıldızları sayarak şafağı,
Dooğumu bekleyen babalar gibi beklerdim.
Aşk iki kere güzel sevince sevilince
Karlar erir,tabiat uyanırdı ruhumda,
güneş doğardı gecelerime o gülünce.

İnsan sevemiyor kendini bile.
İçi boşalıyor birden patlamış balon gibi.
Sanki mengenede sıkıyorlar kalbini.
Dünya kayıyor altından,
matem tutuyor bütün renkler.
Çiçek açmıyor dallar, kokmuyor sanki güller.
Bozuluyor doğa’nın harika büyüsü.Kahroluyorum,
sen gelmeyince gülüm.
Yaşarken ölüyorum.