Gelmeyen Sabah Şiiri - Haşem Baygümüş

Bende hiç sabah olmaz
Geceler uzayıp gider,
Hüzün vadilerinde dolaşır ruhum
Yiterim mavi düşlerde
Uyanmaktan korkarım
Ve ben çok utanırım karanlikta yalnız kalmaktan
Hicran bende uzadıkça uzar
Gece bitmez ruhumda
Ben gecede biterim.
Azalırım
Bir nehirdeki su gibi
Gökteki yağmur gibi
Azalırım,Kaybolurum
Umut taşıyan uçurtmalar gibi,
Önce görünür,
Sonra kaybolurum usulca.
Madem matem yudumluyorum her gece
O vakit kırılsın ellerimde gül,
Yıkılsın en nadide gökkubbe
Sönsün gözlerimde kalan son ışık
Titresin kalbim bu kış ve her kış
Bir sızı kalsin hatıralardan geriye kalan
Derinden gelen.
Beni üzen, kahreden...
Madem dönüş yok maziye
Neden büyüdüm o halde
Hiçbir hayalimde büyümek yokken
Habersiz oluveriyor her şey
Durmadan akan zaman
Kırılan cefakar kalbim
Şu gece ışıltılarına bakan çaresiz gözlerim
İlmek ilmek daralan göğsüm
Önümde sıralanan pişmanlık dağları...
Bende hiç sabah olmaz
Acısı dinmeyen annenin çocuğuyum ben
Vuruldum babamla beraber
Unulup gittim, yalnız annemin ciğerinde dinmeyen bir yangın
Karanlığa açtım gözlerimi
Güneş uğramaz kaderime
Kapkaranlik bir dünyam vardır
Mum ışığı ile ararım umut dizelerini
Bende hiç sabah olmaz
Hayallerim hiç ışık görmez
İntihar hududunda dolanıp durur
Rahat bir soluk alıp vermez şu yaralı kalbim
Acı hiç ümit vermez
uykularıma
Rüyalarım aynı kâbus ile son bulur
hayallerimin dolandığı yerdeyim şimdi
Kendimden uzakta
Bedenimden ayrı
Mutluluğun çağırdığı alemdeyim
Ruh bunalırsa
Ayaklar bir ölüyü taşır ancak
Beden ceset gibi gitmeye hazır
ağlamaklı,
biraz korku, biraz hayıflanma
veda havasinda
ve kırgın...
Bende hiç sabah olmaz
gelmeyen sabahın özlemiyim
ağlayan gecenin kalbinde
kanı durmayan yıllanmış yarayım
nerdesin
nerdesin ey beklenen tan yeli?