Gelmeyen Mutluluk Şiiri - Leyla Menteşe

Bir ömür böyle geçti, sen gelmedin
Kaç bahardır yollarını gözledim
Hep bana uzaktan gülümsedin
Elini tutmak istedim, izin vermedin.

Yanımdan geçtin de, ben mi farkedemedim
Aldattın beni, sahde yüzünü gösterdin
Ne yaptım da seni haketmedim!
Geceyi güneşe tercih ettim, özür dilerim.

Ben kendimi yalnızlığımla buldum
Sensiz hayatta hep yalpaladım
Sıcaklığını hissediyim yeter
Kabarık hesaplar ödemeye razıyım.

Yoruldum artık bitmeyen hesaplaşmalardan
Şu hayatın derdine bak
Bıkmadı benimle kumar oynamaktan
genç yaşımda, saçımdaki aklara bak
Sıkıldım artık seni kovalamaktan.

Adını sayıkladım, renkli yokoluşların nöbetlerinde
Neden ardıma bakıyorum
Birşeyler mi bıraktım gerilerde!
sabrım kalmadı artık, dayanamıyorum
İsyan edesim geliyor, bağıramıyorum.

Seni bekledim,
Karabasanı kendine vekil gönderdin
Bu acımasız vekalet için hangi notere gittin?
Sen gerçekten hayatta mısın, yanlışlardayım
Klasik sözlerle susturma beni
Senin adın mutluluksa, göster yüzünü inanayım..

Bartın (Kasım - 2006)