Gelmeyen Kızıma Şiiri - Şule Karaduman

Seni hiç unutmayacağım.
Yağmurlar toprakla aşk yaşarken,
Güneş gökyüzünü kızıla boyarken,
Hüzünlü şarkılar kalbimi okşarken,
“Olsaydın” ile başlayan hayallere hapsedeceğim kendimi.
Varlığınla tanışmış gibi tüm yıldızları saçlarıma takacağım.
Gözlerinin renginde kaybedeceğim senle ilgili tüm gerçekleri.
Küçük ellerini avuçlarıma mühürleyeceğim.
Sen varmışsın gibi kalbimin tüm sokaklarını ayağa kaldıracağım.
Dünyanın bütün güzelliklerini kucaklıyormuş gibi seni sarıp sarmalayacağım.
Ve yağmurlar yeryüzüne veda ettiğinde,
Güneş yüzünü siyah duvakla kapattığında,
Hüzünlü şarkılar yerini mutlu şarkılara bıraktığında,
Ben karanlık tarafta açacağım gözlerimi.
Tüm gerçekler çarpacak yüzüme.
Küçük bir çocuk edasıyla korkarak bir köşeye sineceğim.
Göz pınarlarım kuruyana kadar seninle ıslatacağım yanaklarımı.
Her günüm, işte böyle geçip gidecek.
Zaman ilerleyip hayat ağacım kuruduğunda,
Sen varmışsın gibi kollarında son nefesimi vereceğim.
O an, ilk kez…
Ve son kez minik dudaklarından anne dediğini duyacağım.
Hoşça kal, portakal çiçeğim!
Hoşça kal, hayallerimin minik prensesi!
Ve hoşça kal, sensiz geçen koca bir ömür, demeden senden uzaklaşıp gideceğim.
Giderken gözümden bir damla sen süzülüp düşecek avuçlarına.
Bir damla sen, kuruduğunda hikayemiz sonsuza dek sona erecek.
Artık yeryüzünde ne sen ne de ben diye bir şey kalmayacak.
Bu son damla varlığıma ve yokluğuna son noktasını koymuş olacak.