Gelmeyen Kadın Şiiri - Emre Maral

bir avuç dolusu gözyaşı kaldı hatıra
barut kokusunda şaşkınlık
kalakala bir yalnızlık kaldı
aslında o hep vardı

bir sen yoktun zamanımın hiçbir anında
ben hep düşlere aşık olmuşum
sen yoktun ama;
ben yine gözlerine vurulmuştum
bütün dalgaları kayaların üstünde soymuştum

bütün kır çiçeklerinin rengini unuttum

hiç koklamadan
hepsini bir damla karanlıkta kuruttum

hiç dolaşmadım bir kadının anatomisinde
hiç vurgunları savmadım başımdan
ve sen vazgeçilmezim
hiç kaybolmadın gözlerimin ucundan

hep loş ışıkta baktım gözlerine
esrarengizdi..
kirpiklerinin ucundan süzülüp içime akan berraklık
işte ben,,
işte zihnimdeki sen diyorum hani
ya! gerçeğin ta kendisi
yada! ! yada aptallık

aslında hiç sinmedi kokum tenine
saçlarını koklarken neydi bilmiyorum
buram,buram çektiğim içime
öksüz kalmak neydi,,
soğukta üşümek,,
poyrazı tutabilmek ellerimle
bilmiyordum ama;
yaşıyordum
tıpkı sen gibiydi
bilinmez bir tutkuydu

dizlerimin üzerine çöküp
göğe kaldırırken başımı
uzayıp giden yollar çiziyordum
gözlerimin deydiği her yere
ve her yolun sonu sana çıkıyordu
uykusuz kaldığım geceleri hatırlıyorum
vakitli vakitsiz ağladığım zamanları
ne için olduğunu bilmeden
seni daha görmeden
akıl almazdı düşler

akıp giden zamana küfürler basıyordum
sevdayı anlatmaktan bıkmış bir kalp taşıyordum
yoktun,,, yoktu kimse

kim alıp götürebildi ki beni kendi topraklarına
kim özlemlerime bir güvercin uçurdu
kim kırık düşlerin resmini çizebildi ki
kimse
kimse sen değildi
kimse senin kadar yakın
kimse senin kadar ırak değildi bana
bir gecem vardı bir gündüzüm
bir düşüm vardı
birde çırılçıplak fikirlerle kendime dönüşüm
bir sevdam vardı
ve bin renkte bir sevdam

sen vardın,,

sen saçlarına kır çiçeği taktığım
sen sabahlarına gülümseyerek uyandığım
bir mektup gibi mürekkebini koynumda sakladığım

sen aklına yandığım sevdam
nöbette baş ucundayım
gel tut ellerimden

efkara ve dumana boğulmuş yüreğimden
çıkar bütün işgalleri...