Gelmeyen Bahar Şiiri - İlker Öksüz

Gelen gideni değil giden aratır kendini
Yapraklara sor... sonbahar geldi mi?
Ağaçtan düştüğüne üzülmezdi bazıları
Toprakla kavuştuğuna sevinirdi
Rüzgarlar kulaklarına fısıldadı "sev beni"
Saçlarını okşarken rüzgarları sevmeli
Ardından fırtınalar kopar zaten yıkar geçer
Sonra herkes dahi olur... Sen deli.
Ne yapmak istediğini bilmezsin
Bilsen de zaten artık hiç bir kaba girmezsin
Ne elle tutulursun ne dişe dokunursun
Her gece ruhun çekilir fakat hiç ölmezsin
Çünkü görmezsin baksan da bağ olmaz
Aksan da kap dolmaz kaçsan da kurtulmaz
Aşk sanma bir kurnaz hep yakalar bir yerden
Ölmüşken ölmekten böylesine korkulmaz
Bir yanım kış hep, bir yanım sen kokar
Bir yanım düş hep, gerçeği kim takar
Yanımda kim var? Yarına kim bakar?
Yaramı gel sar; gelmeyen bahar

Kafamı kaldıracak gücüm yok anlatırım
Kalemi kaldırırsam her bir derdi atlatırım
Yanına kalmaz ama, kalırsa katlanılır
Sonuçta bir şiirle onlarca yıl atlanılır
Zamanda yolculuğun işte şimdi tam zamanı
Ben bir gece düş kurarım gerçek olur tan zamanı
Yaranda sakladığın hatıralar orda kalır
Bir kez daha yazmak için dönecek İlker ölüm var'ı
Ölüme çare yoktu yaşama çare ölüm
Gözüme bahane soktu, başıma açtı zulüm
Dünüme yarın çoktu, bugünüm kör bir düğüm
Her gelen de bir şey taktı... yoktu düğün
Bir şarkıyla bir cinayet, bir kaç da yaralı
Kehanetler gerçek olur ve yapraklar sararır
Gülüşler kararır, hayat tabuttan dar
Bekleyin ikinci kez gelecek ölüm var!