Gelmeyecek Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Aklından olmaz da ne olur, sana sevdalanan?
Hangi küstah yürek dayanabilir karasevdaya?
Hangi beden bu acılara,
Ömür boyu sürüp giden elemlere,
Açlığa, uykusuzluğa, mutsuzluğa,
Aralıksız konuşup durmasına renklerin,
Kapıların, pencerelerin kapanmasına kendi üstüne,
Geçmişim bugünün yerini almasına
Ve ortada
Herhangi bir gelecek
Bulunmamasına?

Ne yatağımla aramızda sevgi-saygı kaldı,
Ne aşımla, ekmeğimle,
Ben kendi kendimi bitirmekteyim
Hünerimle.
terk ettim konuk beklemekten usanan kapımı,
terk ettim aydınlanmayan pencerelerimi,
Sabah, akşam
Bir büyük karasevdada kanımla yıkayıp duruyorum
Ellerimi.

Bıkıp usandı yüreğim kendi sızlanmalarından,
Döktüğü yaşlardan utanır oldu gözlerim,
Kemiklerim isyana başladı sızılara,
Zamanla boğuşur oldum
Devle cüce misali,
Dağılıp tükendim ufanan taşlar gibi,
Ne durum kaldı, ne durağım; bekleyecek,
Boşuna bekliyor bu akılsız başım elkızını;
Gelmeyecek.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 93-94/100)